M. دکتر مهناز آقایی پور
F.A. فروغ اعظم طرآبادی
M. دکتر مژگان شایگان
G.R. دکتر غلامرضا بابایی

چکید ه   سابقه و هدف   عفونت با ویروس سایتومگال (CMV ) یکی از عوارض انتقال خون می باشد که در افراد مبتلا به نقص ایمنی نظیر دریافت کنندگان پیوند، افراد تحت درمان با داروهای سرکوب کننده ایمنی، مبتلایان به ایدز، بیماران مبتلا به تالاسمی و نوزادان نارس مشکلاتی را ایجاد می نماید.   با توجه به اهمیت این عفونت در دریافت کنندگان مکررخون و عفونت CMV ب ه دنبال انتقال خون ، نیز با توجه به گزارش های متعدد از شیوع آنتی بادی های ضد CMV در بیماران مبتلا به تالاسمی ماژور ، آنتی بادی های IgG و IgM ضد ویروس ، در بیماران مبتلا به تالاسمی ماژور که سابقه دریافت موارد متعدد خون داشتند در مقایسه با اهداکنندگان خون بررسی شده ان د.   مواد وروش ها   در این مطالعه توصیفی ، آنتی بادی های ضد CMV ( IgG و IgM ) در سرم ۵۵ بیمار مبتلا به تالاسمی ماژور در مقایسه با ۱۰ ۴ ۰ فرد اهداکننده خون به روش الایزا مورد بررسی قرارگرفتن د. جهت مقایسه نتایج بین گروه ها از نظر شیوع آنتی بادی ها از آزمون کای دو (Chi-square) استفاده گردید.   یافته ها   ۴۵ نفر از بیماران طحال برداری شده و ۱۰ نفر طحال برداری نشده بودند. نتایج مطالعه حاضر نشان داد که شیوع IgG ضدCMV در گروه شاهد ۶/۸۹ درصد و در گروه بیمار۱۰۰ درصد می باشد که از نظر آماری فاقد اختلاف معنی دار می باشد. شیوع IgM ضد CMV درگروه شاهد ۴/۰ درصد و در کل بیماران ۱/۹ درصد می باشد که از نظرآماری دارای اختلاف معنی دار است (۰۰۱/۰p< ). هم چنین به تفکیک شیوع این آنتی بادی درگروه بیماران طحال برداری شده ۳۰ درصد و در بیماران طحال برداری نشده ۵/۴ درصد می باشد.   نتیجه گیری   عدم اختلاف معنی دار بین شیوع IgG در گروه شاهد و بیماران، بیانگر شیوع بالای این عفونت است و لزوم کاربرد فرآورده های کم لکوسیت برای گیرندگان در معرض خطر را یادآور می شود. هم چنین اختلاف شیوع IgM درگروه بیماران طحال برداری شده و طحال برداری نشده بیانگر نقش طحال در پالایش عوامل عفونی و تولید IgM می باشد. کلمات کلیدی: تالاسمی ماژور، اهداکنندگان خون، آنتی بادی های ضد CMV

Cytomegalovirus (CMV), Thalassemia major, Elisa, Blood donor, Anti-CMV antibodies, تالاسمی ماژور, اهداکنندگان خون, آنتی بادی های ضد CMV