سیستم های تهویه مطبوع در ایران ( استفاده یا ضرر؟ )

در سال ١٩٩٧ کیوتو ژاپن میزبان شرکت کنندگان در سمینار بین المللی تغییرات آب و هوا بود . جمع بندی سمینار، وظیفه ای را برای هر کشور دنیا معین می کرد و آن اینکه ه یچ کشور توسعه یافته و یا در حال توسعه ای نمی تواند بی توجه به تخریب های محیط زیستی ناشی از استفاده غلط از انرژی های تجدید ناپذیر باشد . هر کشور باید موظف به رعایت اصولی باش د که سلامت محیط زیست در گرو آنهاست . تغییرات آب و هوایی، گرم شدن کره زمین، پارگی لایه ازون و نزول باران های اسیدی ناشی از عدم صرفه جویی و استفاده بهینه از انرژی های تجدید ناپذیر و تولید بی رویه گاز دی اکسید کربن است . اگر واقعیت انکار ناپذیر فوق را قبول کنیم و خود را در مقابل جامعه بشری وظیفه مند بدانیم، آنگاه باید به فکر راه کارهایی باشی م که به مقصود جمع بندی سمینار کیوتو نزدیک و منطبق باشد . بحث فقط حفظ بنیان های اقتصادی نیست، اگر چه در جای خود بسیار مهم هستند، لیکن بحث حفظ سلامت محیط زیست برای نسل حاضر و نسل آینده است . متأسفانه نگاه به عملکرد مصرف انرژی در کشور ایران نشان از بی ملاحظگی م ا دارد . بطور مثال کاربرد سیستم های تهویه مطبوع در ساختمان ها به وی ژه ساختمان های اداری در کشورمان رو به افزایش است . واقعیت آن است که اینگونه تجهیزات نیازمند صرف ح داکثر انرژی در شرایط خارج از محدودة آسایش حرارتی بوده که مت أسفانه این مشکل مصادف با زمانی است که انرژی برق در حداکثر میزان ظرفیتی خود در حال مصرف است . اگر به صو رت علمی حجم ضرر استفاده از این تجهیزات را با نفع جزیی آنها مقایسه کنیم بی تردید هیچ فرد عاقل و ع لاقمند به همنوع خود بهره گیری از آنها را تجویز نمی کند . بح ث اصلی مقاله حاضر این است که با توجه به شرایط آب و هوایی شهر تهران بناهای مختلف نیازمند چنین تجهیزاتی هستند؟ قصد دار د با روش اندازه گیری مستقیم نشان ده د حد استفاده چقدر است، تا آنگاه به درستی و یا ن ادرستی روش اتخاذ شده در طول دهه اخیر پی ببریم . همچنین قصد دارد که نشان ده د آیا با روش های مناس بی می توان تأثیرات منفی این سیستم ها را در ساختمان های موجود و طراحی ساختمان های آینده کاهش داد . اگر چنین کنیم آنگاه صرفه جویی مصرف انرژی و سلامت محیط زیست به چه میزانی بالایی تضمین خواهد شد .

Keywords:

آسایش حرارتی , صرفه جویی در مصرف انرژی , سیستم های تهویه مطبوع