محسن قرائتی

زمینه و هدف: غذا دادن را اطعام گویند. در برخی آیات از اطعام کنندگان ستایش و از کسانی که اطعام نمی کنند نکوهش به عمل آورده است. در فقه نیز از آن در باب های طهارت، صوم، حج، جهاد، تجارت، نکاح، کفارات، اطعمه و اشربه، غصب و ارث سخن گفته است. فقر مالی و گرسنگی از عوامل مهم ارتکاب جرم و گناه در جامعه است. فقر معنوی و فرهنگی و کاستی های تربیتی از عوامل مهم جرم و فساد در جامعه است. از نشانه های ایمان، یتیم نوازی و توجه به گرسنگان و محرومان است و هرکس بی توجه باشد بی دین است. نیازهای عاطفی (معنوی)، مقدم بر نیازهای جسمی است. (اول محبت به یتیم، سپس سیر کردن مسکین). انسان، مسائل معنوی را بدون هشدارهای الهی درک نمی کند روش کار: برداشتی از سخنرانی در همایش قرآن و عترت در کاشان و تحلیل گل واژه های مطالعه در تفسیر نور یافته ها: ۱۴ آیه متخب از کلام الله مجید (۱۰ آیه در باب طعام و ۴ آیه در باب اطعام) بررسی و خلاصه ای از آموزه های قرآنی استنباط و ارائه شد. نتیجه گیری: غذا (طعام) از نعمت های عام الهی و از نیازهای ضروری همه انسان ها، از بدو خلقت، تا پایان عمر است. در فرهنگ قرآنی با هر دستور در مورد غذا خوردن (برآوردن نیاز مادی)، یک دستور انسانی (برآوردن نیاز معنوی) هم وجود دارد. مراد از غذا دادن به بینوایان، برآورده کردن هرگونه نیازمندی های مستمندان است، اعم از خوراک و پوشاک و مسکن و غیره و در اسلام به آن توصیه شده است. از اعمالی که سبب کرامت انسان می شود اطعام مستمندان است. حتی افرادی که ثروتمند نیستند در مقابل مساکین مسئول می باشند و اگر خود نمی توانند طعام بدهند باید دیگران را به این کار وادار کنند.

Food, Nutritional Status, Quran, Spirituality, اطعام, تغذیه, تعالیم قرآن, معنویت