فرهاد مدنی - استادیار دانشکده علوم پزشکی دانشگاه علوم پزشکی کاشان
رویا تقوایی - دانشکده علوم پزشکی دانشگاه علوم پزشکی کاشان
حسین اکبری - دانشیار دانشکده بهداشت دانشگاه علوم پزشکی کاشان

چکیده سابقه و هدف اگر چه تزریق خون مهم­ترین راه کنترل تالاسمی ماژور است، اما این روش منجر به تجمع آهن در اندام­های مختلف بدن بیماران می­شود. هدف از این مطالعه، مقایسه تاثیر داروی دفراسیروکس با فرمولاسیون جدید و سایر داروهای شلاتور آهن در سطح فریتین و علائم گوارشی در بیماران تالاسمی ماژور تحت درمان در مرکز تالاسمی دانشگاه علوم پزشکی کاشان در طی یک بازه دو ساله بود. مواد و روش ها این مطالعه نیمه تجربی بر روی ۴۵ بیمار تالاسمی ماژور انجام شد. این بیماران در سال ۱۳۹۸ تحت درمان با دارویی غیر از دفراسیروکس با فرمولاسیون جدید بودند. در سال ۱۳۹۹ کلیه بیماران تحت درمان دارویی با دفراسیروکس با فرمولاسیون جدید قرار گرفتند. سطح فریتین سرمی هر سه ماه یک بار اندازه­گیری شده، با مقادیر سال قبل مقایسه گردید و توسط آزمون های کولموگروف اسمیرنوف، t و آنوا و نرم­افزار ۱۹SPSS مورد تحلیل قرار گرفت. یافته ها در سال­های ۱۳۹۸ و ۱۳۹۹، تفاوت معنا­داری از نظر سطح فریتین سرمی دیده نشد. در سال ۱۳۹۹ با مصرف داروی دفراسیروکس جدید، در مجموع ۱/۱۱% بیماران دچار عوارض ناشی از مصرف دارو شدند که نسبت به سال قبل، کاهش قابل توجهی داشت(۰۰۴/۰ = p). نتیجه گیری تاثیر داروی دفراسیروکس با فرمولاسیون جدید در کاهش سطح فریتین سرمی بیماران مبتلا به تالاسمی ماژور مشابه داروهای قبلی(دفراسیروکس قدیم، دفریپرون و دسفرال) است. البته بیماران مصرف­کننده این دارو دچار عوارض گوارشی کمتری از جمله درد، تهوع، استفراغ و اسهال شده­اند و میزان رضایت از مصرف دارو به میزان قابل توجهی افزایش یافته است.

Key words: Deferasirox, Thalassemia, Ferritin, دفراسیروکس, تالاسمی, فریتین