رسول اسلامی - دانشیار دانشکده علوم ورزشی دانشگاه علامه طباطبایی تهران
دیاکو حیدری - دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی دانشگاه علامه طباطبایی
عارف مهدی پور - دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی دانشگاه علامه طباطبایی
سروه حیدری - دانشکده علوم پیراپزشکی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی

چکیده سابقه و هدف هدف از این مطالعه، مقایسه تاثیر تمرینات ورزشی مختلف بر میزان فیبرینوژن پلاسما و بررسی پاسخ حاد و مزمن فیبرینوژن به فعالیت ورزشی بود. مواد و روش ها در یک مطالعه مروری فرا تحلیلی، برای بررسی مطالعه های انجام شده در مورد تاثیرات تمرینات ورزشی بر فیبرینوژن، جستجو در پایگاه­های اطلاعاتی پاب­مد، ساینس دایرکت، اسکوپوس، و گوگل اسکولار با کلمات کلیدی مشخص شده بین مقالاتی که طی سال های ۲۰۱۰ تا ۲۰۲۰ منتشر شده بودند، انجام گرفت. پس از غربالگری اولیه، بررسی متن کامل و ارزیابی نقادانه­ مطالعه ها، مقالاتی که دارای معیارهای ورود به پژوهش بودند، مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند و در نهایت، ۲۲ پژوهش که شامل ۳۳ کارآزمایی با معیارهای ورود به متاآنالیز بود، تجزیه و تحلیل گردید. یافته ها نتایج فراتحلیل نشان می­دهد که پاسخ حاد فیبرینوژن به تمرینات ورزشی افزایشی می باشد اما این افزایش معنادار نیست. از طرفی پاسخ مزمن فیبرینوژن به تمرینات ورزشی به صورت معناداری کاهشی می­باشد که این کاهش مربوط به تمرینات هوازی و اینتروال با شدت بالا است و پاسخ آن به تمرینات بی­هوازی ناچیز می باشد. نتیجه گیری به طور کلی می­توان گفت که تمرینات ورزشی می­تواند در تعدیل میزان فیبرینوژن عروق موثر باشد؛ در پژوهش های مختلف، در پاسخ حاد به ورزش، عدم تغییر و یا افزایش سطح فیبرینوژن پلاسما و در پاسخ مزمن به تمرینات ورزشی، کاهش سطح فیبرینوژن پلاسما گزارش شده است. اگرچه باز هم نیاز به مطالعاتی با کیفیت بالا و حجم نمونه کافی در این زمینه احساس می شود.

Endurance Training, Resistance Training, High Intensity Interval Training, Fibrinogen, Blood Viscosity, تمرینات استقامتی, تمرینات مقاومتی, تمرینات اینتروال با شدت بالا, فیبرینوژن, ویسکوزیته خون