Andrew Carl Miller - Department of Emergency Medicine, Vident Medical Center, East Carolina University Brody School of Medicine, Greenville, NC, USA
فرشید رحیمی بشر - Department of Anesthesiology and Critical Care, School of medicine, Hamadan University of Medical Sciences, Hamadan, Iran
امیر واحدیان عظیمی - Trauma Research Center, Nursing Faculty, Baqiyatallah University of Medical Sciences, Tehran, Iran

شیوع و بروز رخداد دلیریوم در بخش مراقبت ویژه بسیار زیاد گزارش شده است. به طور کلی بروز دلیریوم ۲۹ تا ۳۱ درصد (۱, ۲) و شیوع آن ۱۱ تا ۲۵ درصد (۳, ۴) در بیماران بستری در بخش مراقبت ویژه گزارش شده است؛ هر روز بستری در بخش مراقبت ویژه به دلیل دلیریوم، احتمال مرگ و میر بیمار را تا ۱۰ درصد افزایش خواهد داد. بروز دلیریوم در بیماران اینتوبه نسبت به بیماران غیراینتوبه بستری در بخش مراقبت ویژه بین ۴۵ تا ۸۷ درصد بیشتر گزارش شده است (۵-۸). با توجه به شیوع بالای دلیریوم در بیماران بستری در بخش مراقبت ویژه و اثرات زیادی که رخداد دلیریوم بر پیامدهای کوتاه و بلند مدت بیماران و همچنین تحمیل هزینه های زیاد بر سیستم بهداشتی درمانی دارد؛ مطالعات مختلفی به بررسی تاثیر رخداد دلیریوم بر پیامدهای بیماران بستری در بخش مراقبت ویژه و سیستم مراقبت بهداشتی درمانی پرداخته اند (۸و۹). اخیرا مطالعه ای به بررسی هزینه های رخداد دلیریوم در بازه زمانی یک سال پرداخته است. نتایج حاکی از آن بود که رخداد دلیریوم به ازای هر بیمار در بازه زمانی یکساله مسئول ۶۰ تا ۶۴ هزار دلار هزینه اضافی برای سیستم بهداشتی درمانی بوده است؛ در ایالات متحده امریکا، کل هزینه های مستقیم بهداشتی درمانی مربوط به رخداد دلیریوم ۳۸ تا ۱۵۲ بیلیون دلار در بازه زمانی یکساله تخمین زده شده است (۹)؛ هزینه های بهداشتی درمانی مربوط به رخداد دلیریوم در بیماران تحت تهویه مکانیکی سالانه ۴-۱۶ بیلیون دلار است (۱۰) که تاثیر رخداد دلیریوم بر سیستم بهداشتی درمانی است. عوارض کوتاه مدت تاثیرگذار رخداد دلیریوم بر بیماران بستری در بخش مراقبت ویژه شامل طولانی شدن مدت بستری در بخش مراقبت ویژه و بیمارستان، افزایش عوارض وابسته به بستری بودن در بیمارستان و افزایش نیاز به مراقبت های بهداشتی درمانی بیشتر و حادتر بعد از ترخیص از بیمارستان است (۱۱, ۱۲). اختلالات مزمن شناختی، ناتوانی های مختلف فیزیکی و روانی و مرگ و میر بیماران از عوارض بلند مدت تاثیر گذار بر بیماران بستری در بخش مراقبت ویژه هستند (۱۳). در مجموع می توان بیان نمود که عوارض رخداد دلیریوم چه کوتاه و چه بلند مدت در بیماران بستری در بخش مراقبت ویژه با توجه به جنس، وضعیت اجتماعی اقتصادی، نژاد، قومیت و حتی میزان انجام اعمال دینی مذهبی، معنویت و دینداری فرد متفاوت است (۱۴). بر حسب تعریف، مذهب و معنویت به طور گسترده ای به عنوان احساسات، اندیشه ها، تجارب و رفتارهایی که در جستجوی مقدس (Sacred) حاصل شده است، تعریف می شود که به طور اولیه به گروه یا شیوه های اجتماعی و آموزه های دینی دلالت دارد و به طور ثانویه به تجربیات و باورهای شخصی اشاره دارد (۱۵, ۱۶). بیان شده است که تقریبا ۹۰درصد از ایرانیان و۸۴درصد از امریکایی ها وابستگی مذهبی را گزارش کردند و ۹۶ درصد از ایرانیان و ۸۲درصد از امریکایی ها نقش مذهب را به عنوان حداقل تا حدودی یا خیلی مهم در زندگی خود گزارش کردند (۱۷, ۱۸). چندین مرور سیستماتیک متون از ارتباط بین دینداری که سبب بهبود رفتارهای بهداشتی (۱۹, ۲۰) و کاهش همه علل مرگ و میر می شود، حمایت کرده است (۲۱, ۲۲). شواهد جدید حاکی از آن است که دینداری و معنویت با بهبود پیامدهای سلامت روانی و جسمی از قبیل کاهش میزان افسردگی (۲۳)، اضطراب، اختلال استرس پس از سانحه، خودکشی و بیماری قلبی و عروقی ارتباط دارد (۲۴). با وجود شناخته شده بودن اثرات رخداد دلیریوم و هزینه های سرم سام آور آن بر سیستم بهداشتی درمانی از یک سو و ارتباط دینداری با رخداد دلیریوم که سبب بهبود چشمگیر در پیامدهای ناشی از آن می شود از سوی دیگر (۱۹-۲۲)، به دانش محققین، هنوز مطالعه ای به بررسی تاثیر دینداری و معنویت بر شدت دلیریوم نپرداخته است تا تعیین شود که آیا سطوح مختلف دینداری و معنویت سبب درجات متفاوت دلیریوم در بیماران بستری در بخش مراقبت ویژه می شود یا تاثیرات داروها، محیط بخش مراقبت ویژه و ...... بدون متاثر شدن از سطوح مختلف دینداری سبب بروز درجات متفاوت دلیریوم می شود؟ که بوجود آورنده این قضیه است که آیا ابتدا مرغ بود و یا تخم مرغ؟

Delirium, Intensive care unit, Religiosity, Spirituality, دینداری؛ معنویت؛ دلیریوم؛ بخش مراقبت ویژه.