چکیده زمینه و هدف: پس از انقلاب شکوهمند اسلامی ایران در سال ۱۳۵۷، دو تغییر عمده در نظام سلامت کشور رخ داد: یکی تشکیل وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی و دیگری تاسیس شبکه بهداشتی درمانی کشور. وزارت بهداشت درمان و آموزش پزشکی عهده دار کلیه وجوه سیاست گذاری، برنامه ریزی، رهبریت، تولیت، نظارت و ارزشیابی خدمات سلامت است و در عین حال تربیت و آموزش نیروی انسانی سلامت را در یک سیستم جامعه ارائه خدمات بهداشتی به عهده دارد و این ساختار سلامت کشور را تشکیل می دهد. روش: از روش مطالعه کتابخانه ای و ثبت تجربیات شخصی نویسنده استفاده شده است. یافته ها: از سال ۱۳۵۷ تا ۱۳۹۴، تعداد دانشکده های پزشکی، دندانپزشکی و داروسازی ایران به ترتیب از ۷ به ۷۲، ۳ به ۱۹ و ۳ به ۲۱ افزایش یافت و تعداد پذیرش دانسجویان گروه پزشکی نیز در این فاصله زمانی از سالیان ۱۳۸۷ به ۴۴۰۴۰ ارتقا پیدا کرد. برنامه های دکترای تخصصی PhD و فوق تخصصی بالینی که وجود نداشتند، پس از انقلاب تاسیس شده و امروز در این رشته ها به ترتیب ۲۶۸ و ۳۵۰ نفر سالیانه وارد می شوند. این ارتقای کمی با بهبود قابل توجهی در کیفیت آموزش، خدمات بالینی و نیز افزایش بی نظیر در فعالیت های تحقیقاتی کشور همراه بوده است. نتیجه گیری: ادغام آموزش پزشکی در نظام خدمات سلامت کشور، استراتژی مناسب و اقتصادی برای ارتقای سلامت است و نقطه عطفی در بهبود آموزش گروه پزشکی برای پاسخگویی مناسب برای سلامت در جمهوری اسلامی ایران تلقی می شود.

ادغام, پاسخگویی اجتماعی, آموزش, سلامت, ایران