مریم ممیزصفت - گروه زیست شناسی، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
سعید متصدی زرندی - گروه مهندسی بهداشت محیط، دانشکده بهداشت و ایمنی، دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، تهران، ایران
پژمان مرتضوی - گروه پاتولوژی، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
اکرم عیدی - گروه زیست شناسی، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران

در مطالعه حاضر، اثر قرار گرفتن بافت مخ نوزاد موش های صحرایی در معرض  PM۲/۵بررسی شد. ۲۴ موش صحرایی ماده نژاد ویستار پس از جفت گیری و بارداری، به سه گروه "شاهد(Control)"، "مواجهه۱( Exposure۱)" و "مواجهه ۲ (Exposure۲)" تقسیم شدند. گروه شاهد از هوای پاک با شرایط استاندارد استفاده کردند و دو گروه دیگر به ترتیب به مدت ۴۰ روز در معرض آلاینده های گازی و آلاینده های گازی به اضافه PM۲/۵قرار گرفتند. سپس بافت مخ برداشته شد. تجزیه و تحلیل بیان ژن برای ژن S۱۰۰ با استفاده از Real-Time PCR و همچنین سنجش MS-HRM برای این ژن در گروه های شاهد ، مواجهه ۱ و مواجهه ۲ انجام شد. مقدار مالون دی آلدئید درگیر در فرآیند استرس اکسیداتیو (OS) برای همه گروه ها ارزیابی شد. نتایج بیانگر بیان معنی دار ژن S۱۰۰ در گروه های مواجهه ۱ و مواجهه ۲ نسبت به گروه شاهد بود. در بررسی متیلاسیون ژن S۱۰۰ تنها گروه مواجهه ۱ تغییرات آماری معنی داری در مقایسه با گروه شاهد نشان داد. بر اساس تجزیه و تحلیل آنزیم­های درگیر در استرس اکسیداتیو (OS)، سطح مالون دی آلدئید در گروه مواجهه ۲ نسبت به گروه شاهد افزایش یافت. این یافته ها ممکن است به ارائه بینشی در شناسایی اهداف درمانی برای کاهش اختلالات مغزی انسان ناشی از قرار گرفتن در معرض PM۲/۵ یا سایر آلاینده های هوا کمک کند.

PM۲/۵, S۱۰۰, مخ