فاطمه اربابی
باقر مینایی زنگی
مهرانگیز صدوقی

هدف از این تحقیق تاثیردانه گیاه جو برتکوین بافت ریه در جنین موش های صحرایی دیابتی می باشد. مطالعه تجربی روی ۶۰ سر موش صحرایی در ۴ گروه به شرح زیر انجام گرفت: ۱. کنترل، ۲. غیر دیابتی + مصرف جو (روزانه ۳۰۰ گرم بصورت مصرف خوراکی)، ۳. دیابتی + غذای معمولی، ۴. دیابتی + مصرف جو (روزانه ۳۰۰ گرم بصورت مصرف خوراکی). القاء دیابت با تزریق داخل صفاقی استرپتوزوتوسین ایجاد شد. در روز ۲۱ بارداری جنین ها از شاخ رحمی خارج شدند؛ طول سری دمی و وزن جنین ها اندازه گیری شد؛ پس از آماده سازی بافتی، رنگ آمیزی هماتوکسین-ائوزین انجام شد و بافت ریه جنین ها با میکروسکوپ نوری مورد بررسی قرارگرفت. در گروه دیابتی + غذای معمولی برونشیول ها، آلوئل ها و نوموسیت ها تکوین کمتری نسبت به گروه کنترل داشت و بیشترین عروق پرخون و التهاب دیواره های بینابینی در این گروه دیده شد. گروه دیابتی + مصرف جو برونشیول ها، آلوئل ها و نوموسیت ها تکوین بیشتری نسبت به گروه دیابتی + غذای معمولی داشت، در این گروه عروق پرخون و التهاب دیواره های بینابینی کمتر از گروه دیابتی + غذای معمولی دیده شد. وزن جنین ها در گروه دیابتی + غذای معمولی افزایش یافته بود در حالی که در گروه دیابتی + مصرف جو این مقدار تا حدودی کاهش داشت ولی معنادار نبود. طول سری دمی در جنین های گروه دیابتی + غذای معمولی نسبت به گروه کنترل کاهش داشت که مصرف جو درگروه دیابتی + مصرف جو نیز تاثیری بر رفع آن نداشت. به نظر می رسد که مصرف دانه جو در تکوین بافت ریه جنین موش های دیابتی مفید باشد. مصرف جو میتواند تا حدودی افزایش وزن ناشی از دیابت را تعدیل بخشد ولی دررفع کاهش طول سری دمی ناشی ازافزایش قند بی تاثیر است.

دیابت, گیاه جو, تکوین, ریه, استرپتوزوتوسین