میثم ممشلی
شاهرخ رنجبر بهادری
ابوالقاسم صفدری
رضا آقاابراهیمی سامانی

تعداد ۱۱۰ قطعه طیور بومی، از مناطق مرطوب (گرگان، مینودشت، آزادشهر، علی آباد کتول، کلاله، گالیکش) و مناطق خشک (گنبد کاووس، آق قلا) استان گلستان در طول سال ۱۳۸۸، بطور تصادفی جمع آوری و پس از کالبدگشایی آنها، نای، دستگاه گوارش و محتویات آن جهت حضور انگل های کرمی و همچنین تراشه های مخاطی روده جهت حضور تک یاخته های گوارشی مورد بررسی قرار گرفتند. درضمن سطح خارجی بدن و نمونه های خونی ماکیان نیز به لحاظ حضور انگل بررسی شد. نتایج نشان داد که ۲۷/۹۷ درصد طیور بومی استان گلستان مبتلا به آلودگی های انگلی بودند و گونه های انگلی جداشده شامل: هتراکیس گالیناروم (۱۸/۱۸%)، سوبولورا برومپتای (۲۷/۷%)، آکواریا اسپیرالیس (۴۵/۵%)، کاپیلاریا اس پی (۸۱/۱%)، آسکاریدیا گالی (۱۸/۴۸%)، سینگاموس تراکئا (۴۵/۱۵%)، هیمنولپیس اس پی (۷۳/۲%)، کوانوتنیا اینفاندییولوم (۸۱/۱۱%) ،رایه تینا تتراگونا (۶۳/۵۳%)، رایه تینا سستی سیلوس (۴۵/۱۴%)، رایه تینا اکینوبوتریدا (۴۵/۲۵%)، درپانیدوتنیا لانسئولاتا (۸۱/۱%)، منوپون گالینه (۷۲/۷۲%)، آرگاس پرسیکوس (۶۳/۱۳%)، مناکانتوس استرامینوس (۹/۰%)، گونیوئیدس دیسی میلیس (۸۱/۱%)، درمانیسوس گالینه(۸۱/۱%)، ،هموپروتئوس اس پی(۸۱/۱%)، آیمریا اس پی پی(۷۳/۲%) بودند. بنابراین به نظر می رسد که جهت کنترل آلودگی انگلی، اجرای روش های مدیریتی و نیز مبارزه با ناقلین آن ضروری می باشد.

آلودگی انگلی, طیور بومی, استان گلستان