تأثیر وضعیت کوله پشتی بر راه رفتن و پارامترهای بیومکانیکی

افراد زیادی مانند کوه نوردان و راهپیمایان و حتی دانش آموزان جهت حمل وسایل خود از کوله پشتی های مختلف استفاده می کنند. تعیین میزان ایمنی و مناسب بودن کوله پشتی اخیرا مورد توجه پژوهشگران قرار گرفته است. تحقیقات بسیاری در ارتباط با حمل کوله پشتی و عوامل فیزیولوزیکی ، کوله پشتی و تأثیر آن بر ساختار بدن، راه رفتن با کوله پشتی، و پاسخهای ویژه انجام گرفته است. تحقیقات گذشته نشان داده است علاوه بر میزان بار، وضعیت قراری گیری بار نیز بر فاکتورهای مختلف فیزیولوژیکی و بیومکانیکی اثر می گذارد. هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر وضعیت کوله پشتی بر روی برخی از پارامترهای بیومکانیکی در هنگام راه رفتن در مسافتهای طولانی است. برای این منظور پانزده نفر از دانشجویانی که بصورت منظم به راهپیماییهای طولانی می پرداختند با میانگین سنی 21/6 سال در این تحقیق شرکت کردند. از آزمودنی ها خواسته شد تا یک مسیر 2 کیلومتری را با کوله پشتی به وزن 03 % وزن بدن خود را در سه نوبت و سه وضعیت )بالا، وسط و پایین( طی کنند. سرعت حرکت به دلخواه آزمودنی ها بود. اطلاعات کنیماتیکی تنه و پایین تنه، الکترومیوگرافی و نیروی عکس العمل زمین در سه وضعیت اندازه گیری و ثبت گردید. نتایج نشان داد که زمانی که کوله پشتی در وضعیت بالا قرار داشت وضعیت تنه مناسبتر و در حالت نرمال قرار داشت (p<0/001). میزان فعالیت عضله دوقلو به ترتیب از وضعیت بالا، متوسط، و پایین افزایش یافت، یعنی هر چه کوله پشتی در قسمت بالاتر قرار می گرفتمیزان فعالیت عضله کاهش پیدا می کرد. همچنین میزان نیروی عکس العمل زمین نیز از وضعیت پایین به بالا کاهش را نشان داد. تفاوت بین وضعیت های مختلف دیده شد ولی برخی از این تفاوتها زیاد نبوده و از نظر آماری قابل قبول نبود. یافته های این تحقیق نشان می دهد که بطور کلی وضعیت کوله پشتی در مسافتهای 2 کیلومتر و کمتر، نمی تواند تأثیر معنی داری بر راه رفتن و برخی عوامل بیومکانیکی آن داشته باشد.