بررسی عوامل بازدارنده مشارکت در فعالیت های بدنی اوقات فراغت دانشجویان پسر دانشگاههای تهران

هدف از پژوهش حاضر، رتبه بندی عوامل بازدارنده مشارکت در فعالیت های بدنی اوقات فراغت دانشجویان پسر دانشگاهههای تهران است. جامعه آماری این تحقیق شامل کلیه دانشجویان پسر دانشگاههای تحت پوشش وزارت علوم، تحقیقات و فناوری شهر تهران می باشند. نمونه ها از چهار دانشگاه تحت پوش وزارت علوم، تحقیقات و فناوری که جمعیت دانشجویان پسر آنها بالای پنج هزار نفر بود بصورت تصادفی منظم انتخاب شده اند که شامل: دانشگاه های تهران، شهید بهشتی، صنعتی امیر کبیر و علامه طباطبائی می باشد. ابزار اندازه گیری پرسش نامه ی محقق ساخته بود. برای تعیین روایی این پرسش نامه از نظرات و پیشنهادات متخصصین مدیریت ورزشی و به منظور تعیین پایایی آن از ضریب آلفای کرونباخ استفاده شد که 92% بدست آمد. با توجه به جمعیت دانشگاه های مذکور، 379 پرسشنامه بصورت نسبت بندی شده و از روش تصادفی خوشه ای در این چهار دانشگاه توزیع شد. از آزمون فریدمن جهت رتبه بندی عوامل بازدارنده ا ستفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد که مهم ترین عوامل تأثیر گذار در بخش موانع فردی بترتیب تنبلی و بی حوصلگی، وضعیت تغذیه در خوابگاه و دانشگاه، احساس خستگی زیاد، فقدان برنامه ریزی برای پرداختن به فعالیت های بدنی و کمبود وقت در بخش وضعیت اماکن و سالن های ورزشی کمبود و شلوغی اماکن و سالن های ورزشی، در بخش اهمیت سایر فعالیت های اجتماعی بترتیب اولویت داشتن مسائل دیگر، سخت گیری استادان و فشردگی دروس، برنامه ریزی نامناسب دروس در طول هفته، در بخش نگرش و علاقه به فعالیت های بدنی، نداشتن همراه و در بخش برنامه ریزی و ساماندهی امور ورزشی دانشجویان توسط سازمانهای مسئول بترتیب فقدان استفاده از مربیان متخصص در رشته های ورزشی دایر در خوابگاه و دانشگاه، کمبود وسایل ورزشی و کمک آموزشی، ضعف تبلیغات و فرهنگ سازی برای ورزش و فعالیت بدنی در خوابگاه و دانشگاه و در نظر نگرفتن علایق دانشجویان از جمله مهم ترین عوامل تأثیر گذار بر انجام فعالیت های بدنی اوقات فراغت دانشجویان پسر دانشگاههای تهران بود. رفع موانع ذکر شده می تواند سهم بسزایی در افزایش سطوح فعالیت بدنی اوقات فراغت دانشجویان دانشگاهها داشته باشد.

Keywords:

عوامل بازدارند , فعالیت بدنی , اوقات فراغت , مشارکت , دانشجویان