عالمه کیخا - استادیار مدیریت آموزشی، گروه مدیریت کارآفرینی، دانشکده مدیریت و اقتصاد، دانشگاه سیستان و بلوچستان، زاهدان، ایران
سجاد کیخا - کارشناس ارشد مدیریت آموزشی، واحد زاهدان، دانشگاه ازاد اسلامی ، زاهدان ، ایران

پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر تجربه غرقگی بر رفتار خودتوسعه­ای و عملکرد آموزشی معلمان با نقش میانجی مسئولیت اجتماعی به روش توصیفی_پیمایشی، مبتنی بر معادلات ساختاری انجام گردید؛ جامعه آماری پژوهش شامل تمامی معلمان مقطع متوسطه شهر زاهدان بودند که براساس جدول مورگان و به روش تصادفی ساده تعداد ۳۳۳ نفر به­عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده­ ها پرسشنامه­ های استاندارد تجربه غرقگی جکسون و اکلند (۲۰۰۲)، رفتار خودتوسعه ای احمدی و همکاران (۱۳۹۶)، عملکرد آموزشی زندی (۱۳۹۲) و مسئولیت اجتماعی کارول و استوارتز (۲۰۰۳) بود که روایی صوری و محتوایی به تایید صاحب­نظران و روایی سازه از طریق تحلیل عاملی تایید شد و پایایی با استفاده از آزمون آلفای کرونباخ و پایایی ترکیبی بزرگتر از ۷/۰ محاسبه گردید. برای تجزیه وتحلیل داده ها از نرم افزارهای Spss۲۳ و SmartPLS۳ استفاده شد. یافتههای پژوهش نشان داد، تجربه غرقگی با ضریب مسیر (۴۹۱/۰) بر عملکرد آموزشی؛ تجربه غرقگی با ضریب مسیر(۷۱۶/۰) بر رفتار خودتوسعه ­ای؛ و به­ طور غیرمستقیم تجربه غرقگی به ترتیب با ضریب مسیر (۲۴۳/۰) و (۳۳۶/۰) بر رفتار خودتوسعه­ای و عملکرد آموزشی تاثیرگذار بوده است

تجربه غرقگی, رفتار خودتوسعه ای, عملکرد آموزشی, مسئولیت اجتماعی