توکل بر خدا یکی از ارکان ایمان و لازمه ی توحید افعالی می باشد. توکل انسان بر خداوند بر پایه معرفت به وحدانیت خداوند است. زیرا اگر انسان، خداوند را صاحب اختیار و کسی که هستی اش در دست اوست بشناسد دیگر نیازی نمی بیند به دیگران تکیه کند و دست نیاز به غیر از خدا دراز کند اگر باورهای قلبی انسان به آن حد برسد که دریابد خدا بهترین تکیه گاه و وکیل است و اوست که جامع اوصاف وکیل خوب است سبب می شود که به ضعف و عجز و محتاج بودن غیر از خدا پی ببرد و به این باور می رسد که همه چیزها هرچه دارند از خدا است، دراین حالت است که بر کسی جز او دل نمی بندد و فقط بر او تکیه می کند و بس. آشنایی با مفهوم قرآنی توکل، توهمات و تخیلات بی جا و بهره بردن از آثار چشم گیر توکل است. وقتی انسان از همه چیز و هرکس  ناامید و مایوس می شود و دست نیازش را به سوی واجب الوجود دراز کند و بداند که مخلوقات هم هرچه دارند از این معبود یگانه دارند و اگر او نخواهد اثر در اسباب پدید نمی آید به معنی حقیقت توکل دست یافته است و در این حالت می تواند آثار توکل را در زندگی خود مشاهده کند که از مهم ترین آن ها عزت و بی نیازی از خلق است. احساس سربلندی و پیروزی دربرابر مشکلات را درخود مشاهده می کند و آرامش و اطمینان را با مراتب عالی به دست خواهد آورد.