دین در سیر تکاملی زندگی انسان، فراز ونشیب های محسوسی را تجربه کرده است. فرایند مدرن شدن جامعه سنتی، دین را با چالش های  جدیدی مواجه ساخت، به گونه که برای حذف وانزوای دین از جامعه، راهبرد های تطبیق دین در ساختار زندگی اجتماعی، مبتنی بر تقدم قوانین موضوعه بشری- اجتماعی بر آموزه های دینی تئوریزه گردید.  هرچند بسیاری از دگردیسی های دینی واجتماعی آبشخور غربی دارد، اما اندیشمندان اسلامی نیز بدان رویکرد همسانی نداشته اند. منظور از زندگی اجتماعی، تنها ساختار فزیکی آن که شامل چادر نشینی  ویا ساختار مهندسی شده مدرن وپسامدرن می شود نیست، بلکه بیشتر افکار واندیشه های است که در فرایند تکامل زندگی اجتماعی، به منصه ظهور رسیده و در تنظیم روابط اجتماعی با آموزه های دینی اصطکاک پیدا می کند.هرچند آموزه های مسیحیت با ظهور رنسانس، نتوانست حضور ومدیریت خود را در جامعه غربی حفظ کند، اما این بدان معنی نیست که هیچ دینی استعداد مدیریت اجتماعی را ندارد، اسلام با ویژگی های جامعیت وکمال، خاتمیت و تحریف ناپذیری، مبتنی بر فطرت دینی انسان، در ساختار زندگی پسامدرن دارای چنان اهمیت وکارکردی است که در جامعه سنتی وباستانی بوده است.

دین, فطرت, زندگی اجتماعی, اسلام