فاطمه سلطان محمدی

یکی ازپایدارترین تجلیات روح آدمی و اصیلترین ابعاد وجود او حس نیایش و پرستش است مطالعه تاریخ زندگی بشر نشان میدهد هرزمان و هرجا بشروجود داشته نیایش و پرستش هم وجود داشته اما شکل عبادت و معبود او متفاوت بوده است ازنظرشکل ازحرکات دسته جمعی موزون همراه با یک سلسله اذکار و اوراد گرفته تا عالیترین خضوع و خشوع ها و راقی ترین اذکار و ستایش ها ازنظر معبود ازسنگ و چوب گرفته تا ذات قیوم ازلی و ابدی منزه از زمان و مکان همه درپاسخ به حس نیایش و پرستش بوده اند انسان درحال پرستش ازوجود محدود خویش پرواز میکند و با حقیقتی می پیوندد که درآن نقص و کاستی و فناو محدودیتی وجود ندارد و به قول انیشتین دانشمند بزرگ معاصر دراین حال فرد به کوچکی امال و اهداف بشری پی می بردو عظمت و جلالی که درماورای امور و پدیده ها درطبیعت و افکار تظاهر می نماید حس می کند. اقبال می گوید نیایش عمل حیاتی و متعارفی است که به وسیله آن جزیره کوچک شخصیت ما وضع خود را درکل بزرگتری ازحیات اکتشاف می کند.