مهدی رجبی - دانشجوی ارشد رشته تاریخ و فلسفه آموزش و پرورش
سلماز فرامرزی گروسی - استادیار گروه علوم تربیتی ،فلسفه تعلیم و تربیت ،دانشگاه پیام نور استان آذربایجانغربی ،سلماس،ایران

امروزه یکی از موضوعاتی که می توان آن را به لیست دغدغه های والدین اضافه کرد میزان حضور دانش آموزان در فضای مجازی و پرسه زدن آنها در شبکه های اجتماعی است چراکه کمتر مادری را می توان سراغ داشت که از وقت تلف کردنهای فراوان فرزندش در فضای مجازی شکایت نداشته باشد (لطف آبادی، ۱۳۸۴). استفاده دانش آموزان و دانشجویان از شبکه های اجتماعی در کلاس درس نوعی بی نظمی ایجاد کرده و از سوی دیگر در جریان یادگیری اخلال ایجاد می کند و موجب فروریختگی آموزش می شود . بیش از یک میلیون و ۸۰۰ هزار دانش آموز در امتحانات نهایی سال گذشته شرکت کردند که ۸۰ درصد این دانش آموزان با میانگین نمره ۱۲ قبول شدند برخی ازکارشناسان آموزشی افت تحصیلی را پایین بودن کیفیت در آموزش وپرورش می دانند اما برخی دیگر جدا از اینمسئله ورود دانش آموزان به فضای مجازی و سرگرم شدن در شبکه های اجتماعی و بازیهای اینترنتی را هم بی تاثیربر افت تحصیلی نمی دانند. طبق پژوهش بنیاد علوم رفتاری که از ابتدای سال ۹۲ تا پایان سال ۹۳ بین ۴ هزار و ۶۵۰نوجوان ۸ تا ۱۴ ساله در تهران، اصفهان، ابهر، رودبار، رشت و کاشان انجام شده است ۳۰ درصد نوجوانان به بازیهایرایانهای اعتیاد دارند و وضعیت مالی خانوادگی با بازیهای پیشرفته ارتباط مستقیم داشته و کودکان خانواده هایی کهپدر و مادر هر دو شاغل هستند ۴ برابر بیشتر از کودکان دیگر برای بازیهای یادشده وقت مصرف میکنند )فتحی ومختارپور، ۱۳۹۳ )به اعتقاد برخی پژوهشگران دلیل پایین بودن میانگین نمرات دانش آموزان را نمی توان صرفا بی کیفیتی آموزشدانست. دانش آموزان خیلی درگیر فضای مجازی هستند کیفیت کتابها نسبت به گذشته افزایش یافته اما دانش آموزاندرگیر مسائلی هستند که به کیفیت درس دادن معلم مربوط نمیشود)شکرکن، حقیقی و پولادی، ۱۳۷۹ ( . استفاده ازشبکه های اجتماعی انگیزه اجتماعی و امید به آینده در دانش آموزان را هم تحت تاثیر قرار می دهد. زمانی بود کهدانش آموزان صرفا پیشرفت در آینده را علم آموزی می دانستند و تمام هدفشان درس خواندن بود اما اکنون ایننگرش تغییر کرده و دانش آموزان درگیر مسائل جانبی هستند .آنها خیلی وقت صرف شبکه های مجازی می کنند وخانوادهها به دلیل مشغله زیاد از فرزندان خود غافل هستند و مسئولیت تربیت را بیشتر بر عهده مدرسه و آموزشوپرورش می دانند.