مجید آذری
رباب مقصودی
کاوه مهرآوران
بهنام شکیبا
محمد یعقوبی

مقدمه: اغلب استنت های حالب فراموش شده، به ویژه مواردی که بیش تر از یک سال گذشته است، نیاز به اقدامات تکمیلی مانند ESWL، یورتروسکوپی و PCNL یا مجموعه ای از موارد فوق را شامل می شود.  در این مطالعه قصد داریم مدیریت استنت حالب دبل جی فراموش شده را مورد بررسی قرار دهیم. روش کار: تمامی بیمارانی که ، از فروردین ۱۳۹۹ تا فروردین ۱۴۰۱، با تاخیر بیش تر از ۳ ماه در خارج کردن استنت حالب دبل جی به بیمارستان مراجعه کرده بودند، وارد مطالعه شدند. اطلاعات بیماران از پرونده بیماران استخراج و وارد چک لیست شدند. کلیه موارد بیماران بر اساس معیار FECale درجه بندی شدند.نتایج: در مجموع ۷۰ بیمار و ۸۹ پروسیجر جراحی مورد بررسی قرار گرفتند. میانگین سنی بیماران، ۳۶/۴۶ ± ۷۲/۱۶ سال بود که از این میان، ۳/۸۴ % مرد بودند. میانگین مدت زمان باقی ماندن استنت دبل جی، ۱۷/۱۳ ماه بود. شایع ترین شکایات بیماران، سوزش ادرار (۹/۵۲ %) و تکرر ادرار (۶/۴۸ %) بود. ۹/۷۷ % بیماران هیدرونفروزیس و ۷/۲۵ %، عفونت ادراری داشتند.  آگاهی رسانی در مورد خارج کردن به موقع استنت حالب در ۲/۶۵ % از بیماران انجام شده بود. بیش ترین پروسیجرهای استفاده شده، یورتروسکوپی (۹/۵۳ %)، TUL (۶/۳۲ %) و PCNL (۵/۱۳ %) بودند. اکثریت بیماران (۱/۵۵ %) در معیار FECal، درجه ۱ و ۵/۲۲ %، درجه ۲ طبقه بندی شدند. نتیجه گیری: نتایج مطالعه ما نشان داد که درمان اندورولوژیک استنت های حالب فراموش شده در یک جلسه امکان پذیر و ایمن بود، اما گاهی نیاز به درمان های بیش تر مانند ESWL و PCNL بود.

forgotten ureteral stent, encrustation, endourologic treatment, FECale classification., استنت حالب فراموش شده, انکراستاسیون, درمان اندورولوژیک, طبقه بندی FECal