زینب شهبازی - کارشناس ارشد روانشناسی واحدملارد، دانشگاه آزاد اسلامی ، ملارد ایران

مقدمه : مالتیپل اسکلروزیس ، زندگی خانوادگی و اجتماعی بیماران را تحت تاثیر قرار می دهد و می تواند پیامدهای اجتماعی ، روانی و فیزیکی برای آنها ایجاد کند و بر تاب آوری آنها تاثیر بگذارد. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی گروه درمانی فعالسازی رفتاری بر تاب آوری بیماران مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس انجام شد. روش: روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون - پس آزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی بیماران زن و مرد مبتلا به اماس مراجعه کننده به انجمن اماس شهر تهران در شش ماه اول سال ۱۴۰۱ بودند. از بین آنها ۳۰ نفر به روش نمونه گیری هدفمند، انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (۱۵ نفر) و گروه گواه (۱۵ نفر)، گمارده شدند. افراد گروه آزمایش به مدت ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای (هفته ای دوبار) به صورت گروهی برنامه درمانی فعالسازی رفتاری را دریافت کردند؛ گروه کنترل به مدت دوماه در لیست انتظار قرار گرفت . جهت جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه تاب آوری کانراستفاده شد. دادههای پژوهش با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس چندمتغیره، تحلیل شد. یافته ها: یافته های حاصل از پژوهش نشان داد که با کنترل اثر پیش آزمون، بین میانگین نمرات پس آزمون افراد گروههای آزمایش و کنترل در متغیر تاب آوری، تفاوت معناداری وجود داشت ؛. نتیجه گیری: درمجموع، با توجه به نتایج این پژوهش می توان گفت که گروه درمانی فعالسازی رفتاری می تواند بر ارتقاء تاب آوری بیماران مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس ، اثربخش باشد.

درمان فعالسازی رفتاری، تاب آوری، مالتیپل اسکلروزیس