سپیده پیشوا - کارشناسی ارشد روانشناسی عمومی موسسه آموزش عالی غیرانتفاعی تاکستان

زمانی که بیماری مزمن می شود، حوزه های فردی و بین فردی به دلیل بیماری تحت تاثیر قرار می گیرد و عملکرد و برنامه ریزی طولانی مدcت فرد به علت اضطراب از آینده نامعلوم به هم می ریزد، لذا هدف از پژوهش حاضر، مقایسه استرس فرزندپروری مادران دارای بیماریهای صعب الاعلاج و سالم در دو سال او ل زندگی فرزندان بود. در این راستا ۷۲ نفر از طریق روش نمونه گیری در دسترس از بین کلیه مادران دارای بیماریهای صعب الاعلاج و مادران سالم خانه دار که در طی ۲ سال اخیر صاحب فرزند شده بودند، انتخاب شدند و به پرسشنامه های استرس فرزندپروری والدین (PSI-SF) و رویدادها و تغییر زندگی مک کوبین (۱۹۹۱) پاسخ دادند. نتایج با استفاده از روش آزمون t یک گروهی و تحلیل واریانس چندمتغیری مورد تحلیل قرار گرفتند. بررسی تفاوت میانگین استرس در مادران دارای بیماریهای صعب الاعلاج و سالم نشان داد که در خرده مقیاس تعامل ناکارآمد والدکودک، تعامل ناکارآمد، ویژگی های کودک مشکل آفرین و میزان ویژگی های مشکل آفرینی مادران دارای بیماریهای صعب الاعلاج بیشتر از مادران سالم است . همچنین ، در مقیاس های متغیرهای استرس درون خانوادگی ، استرس ناشی از بارداری، تولد و نگهداری فرزند، استرس مربوط به بیماری، استرس مراقبت و پرستاری، استرس کم شدن و زیاد شدن اعضای خانواده و استرس از دست دادن نمرات مادران دارای بیماریهای صعب الاعلاج بیشتر از مادران سالم بود(۰۵/۰ .(p < نتایج نشان داد که مادران دارای بیماریهای صعب الاعلاج دچار مشکلات و استرس بیشتری را در حوزه تعامل والد-کودک و دشواریهای مربوطبه ویژگی های مشکل آفرین خود کودک تحمل می کنند.

استرس، فرزندپروری، سبک فرزندپروری، بیماری صعب الاعلاج.