رضا محموداوغلی - دانشیار گروه علوم سیاسی دانشگاه محقق اردبیلی

بحث سبک زندگی در دهه های اخیر به یکی از جدی ترین و بنیادی ترین موضوعات جامعه شناسیتبدیل شده است. سبک زندگی را می توان شیوه زندگی طبقات و گروه های اجتماعی مختلف جامعه تعبیرکرد که در آن، افراد جامعه با پیروی از الگوهای رفتاری، باورها، هنجارها و ارزش های اجتماعی یا انتخابنمادهای فرهنگی و منزلتی خاص، تعلقات خود را نسبت به آن هویدا می کنند. از زاویه ای دیگر، سبکزندگی به فعالیت های روزانه مربوط بوده و به عادت های پوشیدن، خوردن، پیروی از مد و محیط و توجهبرای روبروشدن با دیگران اطلاق می شود. ارائه الگوی سبک زندگی متناسب با آموزه های اسلامی بسیاریاز چالش های فرهنگی، اجتماعی و حتی اقتصادی را در جامعه امروزی برطرف می کند. در جامعه ایمانند ایران که دین در تمامی عرصه های زندگی فردی و اجتماعی حضور دارد و اساس قوانین کشور راشکل داده و فراتر از آن چشم انداز دینی توسعه برای کشور ترسیم شده است، دین تاثیرات و کارکردهایبی بدیلی در جامعه دارد که بررسی و تبیین آن حائز اهمیت و درخورد توجه است. سوال اصلی این پژوهشاین است که چه ارتباطی بین دینداری و سبک زندگی به نظر می رسد که دینداری با ایجاد یک فضایحمایتی و منبع وحدت یافتگی اجتماعی برای فرد، بر سلامت او در پیشگیری از شرایط آسیب زا تاثیربسزایی دارد. دینداری به عنوان یک منبع مهار و هدایت درونی، کنترل کننده بسیاری از رفتارها و پویاییهای فرد و جامعه است و در واقع دینداری منبع سرمایه اجتماعی و جمع منابعی است که برای کمک وپشتیبانی جامعه موثر است. در واقع دین نظامی از مسئولیت ها را طراحی می کند که درآن وظایف فرددقیقا مشخص است و بر اساس آن شخص متناسب با موقعیت هایی متنوع به پاسخ های متناسب اقداممی کند.

دینداری، سبک زندگی، سرمایه اجتماعی، هویت دینی