محمد افسری - کارشناس ارشد زبان و ادبیات فارسی

در میان آثار برجسته تصوف و عرفان اسلامی، مثنوی معنوی جایگاه ویژه ای دارد. به طوری که می توان گفت این کتاب در واقع دایره المعارف عرفان و تصوف اسلامی است. مولانا در تصوف عبادت و ریاضت و ذکر و فکر را با عشق و شور وجذبه و وجد و حال و رقص و سماع جمع کرد و عشق و اشراق را مایه اصلی عرفان خود قرار داد. پیام مولوی و حضور او موهبتی آسمانی و نشانه ای از رحمت الهی است که امروزه هم، انسان می تواند هر وقت و هر جا که مایل باشد وجودش را در برابر پرتو های زندگی بخش آن قرار دهد و خود را با معیارهای تغییر ناپذیر آن منطبق سازد. مولوی در مقام فردی مقدس و هنرمندی با عظمت و جامعیت غیر متعارف، نسبت به تاثیر معنوی و زیبایی، آن شکوه حقیقت که برای او همواره دری به درون اسرار الهی می گشاید حساس بود. او زیبایی را جلوه مستقیم پروردگار در این عالم کون و فساد می شمرد و آن ر ا بی واسطه ترین وسیله در بر انگیختن آگاهی و بیداری ونسبت به جهان معنوی می دانست. این مقاله با روش تحیلیل محتوا به بررسی جایگاه تلمیح در دفتر سوم مثنوی می پردازد.

مثنوی، تلمیح، دفتر سوم