مهدیه بی کس یکانی - دانش آموخته کارشناسی ارشد روانشناسی عمومی دانشگاه آزاد اسلامی ارومیه، ارومیه، ایران

هدف از پژوهش حاضر تعیین مدل معادلات ساختاری تاثیر حمایت اجتماعی بر امید به زندگی در محیط کار با نقش میانجی خودکارآمدی پرستاران در زمان شیوع ویروس کرونا بود. جامعه آماری پژوهش را پرستاران شاغل در بیمارستان های کرونایی شهرستان ارومیه (N=۱۶۲۴) تشکیل دادند. با استفاده از جدول مورگان نمونه آماری برابر با ۳۰۰ نفر برآورد شد که به صورت تصادفی ساده انتخاب شدند. در این پژوهش جهت سنجش متغیر امید به زندگی از پرسشنامه طراحی شده توسط اشنایدر و همکاران (۱۹۹۱)، و برای گردآوری داده های حمایت اجتماعی از پرسشنامه زمیت و همکاران (۱۹۸۸) و خودکارآمدی از پرسشنامه ریگز و همکاران (۱۹۹۴) استفاده شد. روایی صوری و محتوایی پرسشنامه ها با استفاده از نظرهای اصلاحی استادان روانشناسی استفاده شد و پایایی درونی هر سه پرسشنامه با استفاده از آزمون آلفای کرونباخ به ترتیب α=۰/۸۳, α=۰/۸۷ و α=۰/۹۰ به دست آمد. روش تحقیق توصیفی و از نوع معادلات ساختاری حداقل مربعات جزئی بود که به صورت میدانی اجرا شده است. به منظور تجزیه وتحلیل داده ها از شاخص های توصیفی و آزمون های از نرم افزارهای آماری ۲۴ SPSS و PLS۳/۲/۸ استفاده شد. نتایج نشان داد که بین حمایت اجتماعی با امید به زندگی رابطه مثبت و معناداری (r=۰/۲۲۰, p≥۰/۰۱). وجود دارد. همچنین بین حمایت اجتماعی و خودکارآمدی رابطه مثبت و معناداری بوده است (r=۰/۳۴۸, p≥۰/۰۱). و بین متغیرخودکارآمدی و امید به زندگی هم رابطه مثبت و معناداری وجود داشته است (r=۰/۶۲۱, p≥۰/۰۱). نتایج نشان داد که خودکارآمدی میتواند بین حمایت اجتماعی و امید به زندگی به عنوان یک میانجی عمل نماید (r=۰/۶۸۴, p≥۰/۰۱). با توجه به اینکه حمایت اجتماعی و خودکارآمدی نقش بسزایی در بهبود عملکرد پرستاران و افزایش امید به زندگی در پرستاران را دارد، بنابراین مسئولان دانشگاه های علوم پزشکی و وزارت بهداشت باید به دنبال ایجاد محیطی قابل اعتماد همراه با تعاملات مفید و سودمند باشند و در پی آن بتوانند شرایط بهبود آسیب های روانی ناشی از محیط کار را در پرستاران جبران نمایند.

امید به زندگی، خودکارآمدی، حمایت اجتماعی، پرستار، کرونا ویروس