بررسی اثر ساختار مواد فعال سطحی بر پراکندگی نانولوله های کربنی در محلول آبی

نانولوله ها خواص منحصر به فردی از جمله: رسانایی زیاد، مقاومت بالا، انعطاف پذیری مناسب و ... دارد. اما به دلیل وجود نیروهای واندروالسی بین نانولوله ها، در محلول های آبی رسوب می کنند. این مسئله باعث محدودیت استفاده ازنانولوله ها در محلول های آبی می شود. مواد فعال سطحی، از طرف آبگریز خود بر روی نانولوله های تک قرار می گیرند، و مانع از تجمع مجدد آنها می شوند. می تواند نانولوله ها به صورت کلوئیدی در محلول آبی تا مدت طولانی باقی می ماند. در این پروژه تأثیر ساختار ماده فعال سطحی و بر پراکندگی نانولوله مورد بررسی قرار گرفته است. بدین منظور از دودسیل تری متیل آمونیم برمید به عنوان ماده فعال سطحی رایج و بتایینات و استراکوات به عنوان ماده فعال سطح دوقلو استفاده گردید. دودسیل تری میل آمونیم برمید توانایی پراکندگی نانو لوله را در غلظتهای پائین غلظت بحرانی میسلی شدن (CMC) ندارد د حالیکه مواد فعال سطحی دوقلو قادر به پراکندگی نانولوله در غلظتهای پائین CMC می باشند. همچنین در مقایسه مواد فعال سطحی دوقلو پراکندگی بهتری نسبت به مواد فعال سطحی رایج ایجاد می کنند که بیانگر اهمیت نیروهای یونی و آبگریزی در همکنش نانولوله با مواد فعال سطحی است. در ادامه تأثیر طول فضاگیر و جابجایی گروه استری بر پایداری نانولوله ها در محلول آبی بررسی شده است.

Keywords:

پراکندگی در محلول آبی , نانولوله های کربنی , مواد فعال سطحی دوقلو , ریست تخریب پذیر