رابطه بین مصرف متیل فنیدات و اضطراب کودکان مبتلا به اختلال کمبود توجه - بیش فعالی

هدف: مطالعه حاضر به منظور بررسی رابطه میان، مدت مصرف داروی متیل فنیدات و میزان اضطراب درکودکان مبتلا به ADHD انجام شد. روش: این مطالعه از نوع توصیفی–مقطعی بود که ۳۲ کودک(۶-۱۲ سال) مبتلا به ADHD در سه گروه ؛۱- بدون درمان، ۲- درمان کوتاه مدت(۱ تا ۳ ماه) و ۳- درمان بلند مدت( بیش از ۳ ماه) باداروی متیل فنیدات مورد ارزیابی قرار گرفت. اعضای گروه ها از نظر سن و بهره هوشی همتا شدند و پرسشنامه کانرز والدین، مقیاس سنجش بیش فعالی-نقص توجه براساس ملاکهای های DSM-IV و مقیاس اضطراب آشکار کودکان در مورد هر سه گروه اجرا گردید. یافته ها: نتایج حاکی از وجود تفاوت معنادار بین سه گروه از نظر مقیاس اضطراب و عامل نگرانی – فزون حساسی بود و آزمون تعقیبی شفه نشان داد که گروه اول و دوم این تفاوت معنا دار را ایجاد نموده اند. این در حالی بود که تفاوت معناداری بین سه گروه در مقیاسهای کانرز و سنجش بیش فعالی- کم توجهی مشاهده نشد. نتیجه گیری: این مطالعه نشان دادکه متیل فنیدات در کوتاه مدت می تواند باعث ایجاد اضطراب کودکان مبتلا به ADHD شود در حالیکه در طولانی مدت این اثر نشان داده نشد.

Keywords:

اختلال بیش فعالی /نقص توجه , اضطراب کودکان , متیل فنیدات (ریتالین ) , داروهای محرک