امین نجاتی - دانشگاه آزاد اسلامی، واحد کرج
رقیه موسوی - دانشگاه شاهد
رسول روشن چسلی - دانشگاه شاهد
جواد محمودی قرائی - دانشگاه علوم پزشکی تهران

مقدمه: پژوهش حاضر، اثربخشی مداخلات گروهی مبتنی بر رابطه والد-کودک بر شدت نشانه های مرضی کودکان ۸ تا ۱۱ ساله مبتلا به اختلال کمبود توجه/ بیش فعالی را مورد مطالعه قرار داده است. روش: در این مطالعه تجربی بر اساس طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه مداخله نما، از میان جامعه آماری (۶۹ زوج مادر-کودک مبتلا به اختلال بیش فعالی/کمبود توجه) ۳۰ زوج به صورت تصادفی انتخاب و در دو گروه آزمایش و مداخله نما جایگزین شدند. آزمودنی های گروه آزمایش و مداخله نما در ۲ مرحله با استفاده از مقیاس درجه بندی کانرز مورد ارزیابی قرار گرفتند. داده های جمع آوری شده با استفاده از آزمون آماری تحلیل واریانس چند متغیره جهت بررسی معناداری آماری و همچنین بررسی معناداری بالینی مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. نتایج: یافته های تحقیق گویای کاهش معنادار آماری و بالینی مشکلات عمومی و کاهش معنادار آماری شدت نشانه های توجه و یادگیری در کودکان مبتلا به این اختلال است. بحث و نتیجه گیری: با توجه به یافته های مطالعه حاضر و نیز در نظر گرفتن پژوهش های قبلی می توان چنین نتیجه گرفت؛ که این مداخلات، در کنار دارودرمانی دارای مزایایی جهت کنترل رفتاری کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی/کمبود توجه است و دارای امتیازات و امکانات قابل توجهی جهت بهره مندی های بعدی در جمعیت ایرانی است.

مداخلات گروهی مبتنی بر رابطه والد - کودک, اختلال بیش فعالی - کمبود توجه, مقیاس درجه بندی کانرز - فرم ۴۸ سوالی والدین