فاطمه دائمی
محسن جوشنلو

هدف پژوهش حاضر تعیین پایایی (همسانی درونی)، اعتبار سازه مقیاس رضایت مندی از زندگی (دینر، امونز، لارسن و گریفین، ۱۹۸۵) در دو نمونه دانشجویی ایرانی بود.اولین نمونه متشکل از ۸۶۶ دانشجو (۴۹۰ دختر و ۳۷۶ پسر) با میانگین سنی ۶۰/۲۲ بود و نمونه دوم متشکل از ۳۰۰ دانشجو (۱۳۱ دختر و ۱۶۹ پسر) با میانگین سنی ۸۷/۲۰ بود. از همه آزمودنی های نمونه اول خواسته شد تا به مقیاس ۵ ماده ای رضایت مندی از زندگی پاسخ دهند. در نمونه دوم آزمودنی ها به همراه مقیاس های رضایت مندی از زندگی، به مقیاس های بهزیستی روان شناختی، بهزیستی اجتماعی و بالانس عاطفی نیز پاسخ دادند. برای تحلیل داده ها از تحلیل عاملی اکتشافی و تاییدی، آزمون t برای گروه های مستقل و تحلیل همبستگی با اصلاح بونفرونی استفاده شد. در تحلیل عاملی اکتشافی یک عامل استخراج شد. عامل بدست آمده ۴۰/۶۳ درصد از واریانس نمرات را تبیین میکند. تحلیل عاملی تاییدی هم از ساختار تک عاملی مقیاس SWLS در نمونه به کار گرفته شده حمایت میکند. این مقیاس با سایر مقیاس های بهزیستی بکار گرفته شده نیز همبستگی مثبت نشان داد. ضریب آلفای این مقیاس معادل ۸۷/۰ بدست آمد. نهایتا، ضریب پایایی بازآزمون مقیاس نیز معادل ۹۲/۰ بدست آمد. روی هم رفته نتایج پژوهش حاضر مبین آن است که این مقیاس در نمونه دانشجویی ایرانی از ساختاری تکعاملی و پایایی و اعتبار مطلوبی برخوردار است. لذا می توان از این مقیاس در نمونههای ایرانی استفاده کرد.

مقیاس رضایت مندی از زندگی, پایایی, اعتبار