مریم فرهادی - دانشجوی دکتری روانشناسی بالینی دانشگاه ازاد اسلامی رودهن
محمدمهدی پسندیده - استادیار گروه روانشناسی دانشگاه پیام نور
شهرام وزیری - دانشیار گروه روانشناسی دانشگاه ازاد اسلامی رودهن

مقدمه: هدف این پژوهش بررسی اثربخشی طرحواره درمانی بر کاهش اضطراب، افسردگی، استرس و افزایش خودکارآمدی بیماران مبتلا به بیماری مولتیپل اسکلروزیس بوده است.روش: پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون–پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه افراد مبتلا به بیماری MS و عضو انجمن حمایت از بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس شهر تهران بود. نمونه پژوهشی شامل ۳۰ نفر بودند که به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. ابزار مورد استفاده در این پژوهش، پرسشنامه استرس، اضطراب و افسردگی (۲۱DASS-) و پرسشنامه خودکارآمدی عمومی (GSE-۱۰)بودند. گروه آزمایش جلسات طرحواره درمانی طی ۱۲ جلسه دوساعته دریافت نمود و گروه کنترل هیچگونه مداخله درمانی دریافت نکردند،سپس هر دو گروه تحت پس آزمون قرار گرفتند.  داده ها با استفاده از تحلیل واریانس چند متغیری و تک متغیری و تی مستقل مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.نتایج : نتایج تحلیل واریانس نشان داد که طرحواره درمانی بر استرس(۰/۰۰۱>f =۱۱۰/۹۰  P) ، اضطراب(۰/۰۰۱>f =۸۸/۹۲  P) و افسردگی (۰/۰۰۱ > f =۳۲/۲۹  P) اثربخش بوده است و همچنین طرحواره درمانی بر افزایش خودکارآمدی  در بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس مو ثر بوده است (۰۷ /۱۲= t).بحث و نتیجه گیری: با توجه به یافته مطالعه حاضر ، درمانگران می توانند از طرحواره درمانی برای کاهش اضطراب،  افسردگی، استرس و افزایش خودکار آمدی در بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس استفاده نمایند.

مولتیپل اسکلروزیس, طرحواره درمانی, استرس, اضطراب, افسردگی, خودکارآمدی