رضا جهانبخش - کارشناسی آموزش ابتدایی

وجود فرزندانی با اختلالات روحی و روانی و کم توان ذهنی از جمله اتیسم و سندرم دان در دنیای کنونی و مشکلات موجود در خانوادهها بخصوص قشر مادران چشم گیر و قابل توجه می باشد. برای والدین بسیار سخت و ناراحت کننده است که مشاهده کنند کودک بخشی از مهارتهای ارتباطی اش را از دست داده است اتیسم از وخیم ترین و ناشناخته ترین اختلالات دوران کودکی است که ابهامات بسیاری در قلمرو آن وجود دارد. علی رغم شیوع کم آن در جامعه در کلینیک های تخصصی روانپزشکی اطفال، جمعیت قابل توجهی را به خود اختصاص می دهد با توجه به تحقیقات صورت گرفته توسط موسسات پژوهشی امریکا اتیسم در این کشور با نرخ رشدی برابر با ۱۰ تا ۱۷ درصد در حال رشد است در دیگر کشورها نیز مثل کشور ما این اختلال در حال رشد نگران کننده ای است که متاسفانه برنامه عملیاتی از طرف سازمانهای مسئول در جهت شناساندن این بیماری به جامعه و موارد لازم ارائه نگردیده است . مرکز کنترل و پیشگیری بیماری ها، میزان شیوع درخودماندگی را ۱ در ۱۵۰ نفر در سال ۲۰۰۷ به ۱ در ۱۱۰ نفر در سال ۲۰۱۱ و ۱ در ۶۸ نفر در سال ۲۰۱۴ گزارش کرده است . این امر نشان از شیوع رو به بالای این اختلال دارد. این در حالی است که هیچ گونه درمان قطعی و مشخص شدهای برای آن در نظر گرفته نشده است شواهد قابل توجه و مستندی وجود دارد که مادران تاثیر بیشتری نسبت به پدران از اختلالات می گیرند. مادران تمایل دارند احساسات خود را تخلیه کنند، احساس داغدیدگی ، غمگینی ، خشم و گریه وجود دارد. این مادران از صحبت کردن با دوستان و خانوادهها به عنوان راهی برای کنار آمدن با هیجانهایشان استفاده می کنند. مطالعات نشان می دهند والدین به ویژه مادران کودکان مبتلا به اتیسم در معرض مشکلات مربوط به بهداشت روانی هستند. بر اساس برخی پژوهش ها تنیدگی از جمله مسائلی است که گریبان گیر مادران کودکان مبتلا به اتیسم می شود. بنابراین این پژوهش با هدف بررسی تحلیلی - مقایسه ای مفهوم تنیدگی در مادران دارای کودکان سندرم دان و مادران دارای کودکان اوتیسمی انجام یافته است

اتیسم ، سندرم دان، میزان تنیدگی