مهری ترک - فوق لیسانس مدیریتمعاون فناوری و امور هوشمند سازی

دراین مقاله که به روش توصیفی -تحلیلی به نگارش در امده است به بررسی خلاهای فناوری اطلاعات در آموزش مجازی می پردازیم یافته های پژوهش حاکی از آن است که : آموزش مجازی، به تمام شکل های یاددهی /یادگیری اطلاق می شود که به شیوه الکترونیکی اجرا و پشتیبانی می شود. این شیوه آموزش ، با هدف ساخت دانش مرتبط با تجربه فردی پیش می رود. فناوری های اطلاعات و ارتباطات ، چه به صورت شبکه ای و چه غیر شبکه ای، رسانه اصلی تسهیل آموزش مجازی تلقی می شوند. حرکت به سوی این شیوه نوین در آموزش مدارس ، موجب شده است تعداد زیادی از مدارس جهان به طور روز افزون ، در ارائه آموزش های متنوع از آن استفاده کنند، اما بسیاری از صاحب نظران معتقدند آموزش مجازی نتوانسته است تمامی اهداف اساسی تعلیم و تربیت نظیر رشد تفکر خلاق ، تعهد و مسوولیت پذیری، خطرپذیری علمی و مواردی از این نوع را محقق سازد. از جمله مهم ترین راهکارهای رفع چالش های پیش گفته این است که زمینه ارتباطات اجتماعی دانش آموزان با معلمان ، به کارگیری فناوری های تعاملی چندرسانه ای، نهادهای آموزشی و پژوهشی ، اجتماعات علمی و برنامه های مفرح فراهم شود. زمینه سازی آموزش اثربخش مجازی، در هر دو جنبه آموزش وتربیت، مستلزم وجود زمینه تعامل فعال دانش آموزان با محتوا، معلم، کادر اجرایی مدرسه،همکلاسی ها و در معنای گسترده، مدرسه است که می تواند به گونه ای آثار ناخواسته عدمحضور در اجتماع، از جمله ضعف تربیت را به حداقل رساند. معلم باید توانایی های مختلفدانش آموزان مجازی را با زندگی در کلاس درس مجازی درهم آمیزد. دانش آموزان مجازیباید به جای درگیر شدن با مفاهیم انتزاعی که به شکل سخنرانی یک سویه در کلاس انجام میدهد، فعالیت های درسی مسئله محور و پژوهش محور در اختیار داشته باشد. در این صورت،دانش آموز با معلم وارد بحث و مذاکره می شود و در انجام پروژه های درسی کاملا درگیر وفعال می شود و معلم با ارائه تکالیف جذاب و محتواهای متناسب با علائق و توانمندی دانشآموزان آن ها را به فرایند آموزش بازگرداند

خلا ، فناوری اطلاعات ، آموزش مجازی