mohamad amin Ghanei rad

مقاله حاضر رویکرد توسعه اجتماعی به برنامه های فقرزدایی و رفاه اجتماعی را مورد بحث و بررسی قرار می دهد. در سال های پایانی دهه بیستم برخی از فرایندهای عینی از قبیل جهانی شدن، رشد اقتصاد نوین جهانی، تضعیف دولت رفاه در کنار فرایندهای فکری و فرهنگی همچون نقد نظام های سیاسی و اقتصادی، و الگوهای رایج توسعه اقتصادی، فقرزدایی و رفاه اجتماعی را به چالش کشیدند. نتیجه این چالش طرح رویکرد توسعه اجتماعی یا توسعه جامعه محور بود. رویکرد توسعه اجتماعی به فقرزدایی و رفاه اجتماعی از حیث شاخص ها، تمایزپذیری، اهداف، تمرکز، روش، مقاصد، سنجه های موفقیت و عاملین اجرا با رویکردهای رایج رفاه و تامین اجتماعی متفاوت بودند. اولین بخش این مقاله به طرح زمینه های تاریخی و مفهومی رویکرد توسعه اجتماعی می پردازد و بخش دوم مقاله مفهوم فقرزدایی و رفاه اجتماعی با بنیان های محله ای را مطرح می کند که گسترش رویکرد توسعه اجتماعی به سطوح ملی و به ویژه در مناطق شهری می باشد. در این بخش مقولات توسعه اجتماع محور، کاربرد توانمندی ها و دارایی های محلی برای فقرزدایی و تامین رفاه، به قامت سازی خدمات رفاهی، کار داوطلبانه در اجتماع محلی و مراکز رفاهی اجتماع محور مورد بحث قرار می گیرند. بخش سوم مقاله با ارزیابی قانون برنامه چهارم توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی، تاثیرپذیری این قانون از رویکرد توسعه اجتماعی در سیاست ها و مواد قانونی مربوط به فقرزدایی و رفاه اجتماعی را آشکار می کند. آخرین بخش مقاله ضمن نتیجه گیری از مباحث مطرح شده، بر ضرورت های گسترش رویکرد توسعه اجتماعی در فقرزدایی و ساماندهی نظام رفاه اجتماعی در ایران تاکید می کند.

Community-based Development, Empowerment, Participation, Poverty, Social Development, ایران, اجتماعات محلی, توسعه اجتماع محور, توسعه اجتماعی, فقرزدایی