حامد حسنی نجم - دانشجوی کارشناسی زبان و ادبیات فارسی ، دانشگاه فرهنگیان همدان ، ایران.
حجت ظفری امجد - دانشجوی کارشناسی زبان و ادبیات فارسی ، دانشگاه فرهنگیان همدان ، ایران.
مهدی جوادپور عزیز - دانشجوی کارشناسی زبان و ادبیات فارسی ، دانشگاه فرهنگیان همدان ، ایران.
امیرحسین ملکی مصفا - دانشجوی کارشناسی زبان و ادبیات فارسی ، دانشگاه فرهنگیان همدان ، ایران.

بسیاری از مردم دنیا، زبان فارسی را با نام فردوسی بزرگ می شناسند. شاعری که با سرودن شاهنامه، نه تنها زبان مردم سرزمینش را از خطر فراموش شدگی نجات داد بلکه نام خود را در تاریخ، جاودانه کرد. شاهنامه نمونه ی بی مانندی از ادبیات حماسی است. اثری که حکیم ابوالقاسم فردوسی برای سرودن آن ۳۰ سال زمان صرف کرد. با اینکه شاهنامه در زمان خود با بی توجهی حاکمان رو برو شد، اما بعد از گذشت بیش از ده قرن از آن دوران هم چنان بزرگ ترین اثر منظورم در ادبیات ایران است. نظریه منظور شناسی در نقد زبان شناسانه، یکی از حوزه های نظریه های مرتبط با گفتگوست که برای ساماندهی گفتمان زبان طراحی شده است. منظور شناسی درباره معانی ثانویه باره گفتارهاست. کار گفتارهای کلیدی ترین واحدهای ساختاری زبان است که با گفتگوها، جمله ها، پاره گفتارها و گفتمان می توان آنها را تحلیل کرد. کار گفتارهای گفتگویی در روایت های داستانی، افزون بر تولید کنش و حرکت در متن، خواننده را از طریق دانش منظور شناسی به درک و فهم معانی ممکن و موجود ثانوی و پنهان در متن هدایت می کند. نبوغ فردوسی در بکار گیری شگرد اغراق، بسیار در شاهنامه دیده می شود.در این مقاله با استفاده از منابع موجود کتابخانه ای و میدانی و بهره گیری از مطالعات، و سندکاوی به گردآوری داده های مورد نیاز پرداخته شده و داده های گردآوری شده تجزیه و تحلیل شده است.

آرایه ، اغراق ، شاهنامه ، فردوسی .