نسرین مشهدی پودینه - کارشناسی زمین شناسی

سازگاری فرایندی مدام است که منجر به ایجاد تغییراتی مطابق محیط و و نیازهای خود می شود. هوش هیجانی با به کارگیری مهارت های اجتماعی می تواند به سازگاری اجتماعی فرد کمک کند و در این رابطه از رفتارهایی نظیر همکاری، مسئولیت پذیری، هم دلی، خویشتن داری و خوداتکایی استفاده کند. افراد با سازگاری مثبت قادر به استفاده از مهارت های تنظیم هیجان و انطباق موثر با نیازهای زندگی هستند، اما افراد با سازگاری منفی راهبردهای انطباقی نامناسب دارند و یا فاقد مهارت های انطباقی لازم هستند. آموزش تنظیم هیجان می تواند از طریق گستره ای از تلاش ها مانند آموزش کلاسی، فعالیت های فوق برنامه، جو و شرایط حمایتی مدرسه، و درگیر کردن دانش آموزان، معلمان و والدین در فعالیت های اجتماعی صورت گیرد.در صورتی که فرآیند اجتماعی شدن و رشد مهارت های هیجانی در محیط اولیه خانواده مطلوب نباشد، این امکان وجود دارد تا مدارس از طریق آموزش های ترمیمی به جبران این کاستی ها بپردازند. بهترین راه برای سازگاری اجتماعی و بهبود مهارت های ارتباطی دانش آموزان تقویت مهارت های تنظیم هیجان در آن ها می باشد؛ دستیابی به هدفهای آموزشی وپرورشی با وجود آشفتگی های عاطفی سازشی امری مشکل و غیرممکن است، بنابراین پژوهش حاضر درصدد بررسی تاثیر آموزش تنظیم هیجان بر سازگاری اجتماعی دانش آموزان می باشد.

نقش، راهبرد، تنظیم هیجان، سازگاری اجتماعی، دانش آموزان