احد روان جو
راحله مرزبان

صابئین مندائی قومی از تبار حضرت آدم (ع) و اهل کتاب هستند که از اورشلیم به ایران آمدند و پس از سکونتدر ایران به دلیل مناسک دینی خود و نیاز به آب، در کنار رود کارون در شهرهای استان خوزستان جمع شدند.مندائیان در زمینه اقتصادی و تامین نیازهای معیشتی به دلیل عوامل سیاسی جامعه و محدودیت های دینیخود از تجارت پرهیز کرده و به کشاورزی و دامداری در مقیاس کوچک روی آورده و بعد وارد صنعت زرگریو آهنگری شدند. ابتدا به ساختن ابزار و ادوات کوچک مشغول شدند و سپس متوجه ارزش کار بر روی طلا ونقره شده و کارگاه هایی را تاسیس کردند. از آنجا که مندائیان مردمی مذهبی و مبادی آداب در دین خودهستند، ویژگیها و اخلاق جوانمردی سفارش شده در مذهبشان در شغل و حرفه آنها نیز تاثیرگذار و مشهود است.روش پژوهش این مقاله به شیوه کیفی و با استناد به کتب و مقالات علمی و مصاحبه با افراد معتبر سعیدارد تا شیوه های آموزش درحرفه زرگری صابئین را براساس آموزش های سنتی گذشته که برپایه مروت وآیین های جوانمردی انجام می شد و متکی بر فتوت نامه ها و مراسمات خاص بود به روش توصیفی- تحلیلیمورد کنکاش قرار دهد.هدف این مقاله شناخت و بررسی آموزش سنتی حرفه و هنر زرگری در میان صابعین مندایی است. طبقنتایج به عمل آمده هیچ منبع مکتوب یا فتوت نامه ای در رابطه با شیوه آموزش زرگری در صابئین در دستنیست اما با بررسی این حرفه در گذشته و اکنون و اظهارات صاحب نظران و پیشکسوتان آن به نظر می رسدبرخی ویژگی های آموزش های سنتی و آیینهای جوانمردی در میان صابئین در گذشته رواج داشته و تا امروزنیز ادامه یافته است.

آموزش سنتی، فتوتنامه، صابئین مندائی، زرگری صابئین، آموزش زرگری