علی پورحیدری - کارشناسی ارشد برنامه ریزی امور فرهنگی از دانشگاه آزاد اسلامی علوم و تحقیقات
محمد جوزی - کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری گرایش آمایش شهری از دانشگاه آزاد اسلامی یادگار امام
جواد سلمانیان - دانشجوی دکتری تخصصی مهندسی نرم افزار کامپیوتر دانشگاه ازاد اسلامی واحد ساری

آمایش سرزمین به عنوان یک فرایند بنیادین برای ایجاد و اجرای بلندمدت افق برنامه ریزی راهبردی همراه با یک رویکردیکپارچه برای سیاست گذاری با تاکید بر دستیابی به اهداف و نه تنظیم کاربری اراضی، مورد تاکید بوده است. آمایش سرزمیندلالت بر اقدام هایی دارد که به طور گسترده توسط بخش عمومی به کار گرفته می شود تا آینده توزیع فعالیت ها و سکونتگاه هارا تحت تاثیر قرار دهد. این اقدامات باهدف ایجاد یک سازمان فضایی عقلایی از کاربری های مختلف سرزمین و ایجادپیوندهای بیشتر بین این کاربریها، متوازن ساختن تقاضای توسعه با الزام های حفاظت محیط زیست و دستیابی به اهدافاجتماعی و اقتصادی موردنظر دولت ها صورت می پذیرند. بر این اساس، در برنامه ریزی آمایش سرزمین، اقدام هایی برایهماهنگ ساختن تاثیرات فضایی سیاست های سایر بخش ها، جهت دستیابی به توزیع بهینه ای از توسعه اقتصادی بین مناطق(حتی در جوامعی که به رویکرد بازار آزاد التزام دارند و یا تنظیم تغییرات مطلوب در کاربری های مختلف سرزمین) صورتمی پذیرد. هدف اصلی این مقاله آسیب شناسی ساختاری، محیطی، محتوایی، قانونی، مدیریتی و اجتماعی طرح و برنامه هایآمایشی در کشور می باشد. نوع تحقیق کاربردی و روش آن توصیفی تحلیلی خواهد بود، شیوه جمع آوری اطلاعات میدانی بر مبنای مصاحبه بوده و تلاش شده با احصای متغیرهای اثرگذار در قالب پرسشنامه با استفاده از طیف لیکرت نسبت به اخذنظرات کارشناسانی که با آزمون میانگین و همبستگی شناسایی شده اند اقدام شود. بین مولفه های آمایش سرزمین همبستگیمثبت وجود دارد. به این معنا با افزایش هر مولفه، مولفه دیگری نیز افزایش می یابد و با کاهش یکی، دیگری نیز کاهشمی یابد. بین مولفه های محیطی و اجتماعی با نمره ۰/۷۰۴ بیشتری رابطه وجود دارد و کمترین رابطه مربوط به مولفه های اجتماعی و ساختاری است

فرآیند آمایش ، استان مازندران ، آسیب شناسی ، سرزمین