مسعود شریفی - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی معماری دانشگاه غیرانتفاعی یاسین بروجرد
قاسم خوشرو - دکتری معماری مدرس گروه معماری دانشگاه غیرانتفاعی یاسین بروجرد

لغت نامه دهخدا حکمت را: دانایی، علم، دانشمندی، عرفان و معرفت معنی کرده است . در کاربردهای لغوی واژه حکمت،استواری و منع از نقص و خلل و تباهی ماخوذ و مقصود است. کلمه حکمت ملازم با خلل ناپذیری، استواری و استحکاماست، خواه مربوط به علم باشد و خواه مربوط به عمل. سقراط از آن دسته متفکرانی است که معرفت را در معنای حسیآن رد می کند و معتقد است که معرفت باید معرفت ارزش های جاویدان باشد. یعنی ارزش هایی که تابع تاثرات بی ثباتو متغیر حسی یا عقیده شخصی نیستند. از نظر سقراط مردم باید به جای منافع شخصی، جویای فضیلت و حکمت باشند.او فکر می کرد رسالت دارد تا مردم را برانگیزاند تا به عالی ترین دارایی خویش، یعنی نفس از طریق حکمت و فضیلتتوجه کنند. تلقی سقراط از حکمت، بصیرت به آن حقیقتی است که برای انسان خیر است و منجر به سلامت و هماهنگینفس می شود .شیخ الرئیس نیز، در تعریفی که از واژه حکمت ارائه می کند و رسم است، تعریفی که دیگران هم در کتابهایشان آن را نقلکرده ان می گوید بخشی از حکمت مربوط به قلمروی خارج از قلمرو اراده و عمل انسان و نیز اختیار اوست. این حکمت یافلسفه نظری عبارت است از نگاه به دنیا، دیدن آن حقایق، رسیدن به آن حقایق و احیانا صیرورت انسان عالم عقلی مشابه آنعالمی که در عین و حس هست و جهانی شدن بنشسته در گوشه ای یا در وسط میدان؛ فرقی نمی کند. این حکمت، حکمتنظری است بخشی از آن حقایق در دسترس اراده یا اختیار انسان هست انسان میتواند در آن عمل خود را اعمال کند قدم خودرا بگذارد و آن را بدست بیاورد یا احیانا تغییر بدهد.

حکمت، دین اسلام، مسجد، معماری، هنر