ندا ناصری - دانشجوی کارشناسی ارشد مطالعات معماری ایران، دانشکد هی هنر و معماری، دانشگاه زابل، زابل، ایران
جمشید داوطلب - دانشیار گروه معماری، دانشکد هی هنر و معماری، دانشگاه زابل، زابل، ایران
فرامرز حسن پور - استادیار گروه معماری دانشکده ی هنر و معماری، دانشگاه زابل، زابل، ایران
ابوالفضل حیدری - دانشیار گروه معماری دانشکده ی هنر و معماری، دانشگاه زابل، زابل، ایران
زهره اویسی کیخا - استادیار گروه معماری دانشکده ی هنر و معماری، دانشگاه زابل، زابل، ایران

افزایش جمعیت، تمایل به مهاجرت به شهرها، تغییر سبک زندگی شهرنشینی و بحران استفاده از انرژی های تجدیدناپذریر، از جملهدغدغه هایی است که امروزه توجه معماران و شهرسازان را در جنبه های مختلف طراحی و برنامه ریزی به خود جلب کرده است. یکیاز پیامدهای این فرایندها، تغییرات آب وهوایی و افزایش روزافزون دمای هوا به ویژه در مناطق شهری و چالش های تعدیل آن درراستای رسیدن به آسایش حرارتی است. این مقاله با روش توصیفی _ تحلیلی و با استناد به منابع کتابخانه ای، ضمن مروری بر اقلیم ودسته بندی های آن، مولفه های تبیین کننده ی آسایش حرارتی در معماری و بافت شهری را بررسی می نماید. نتایج حاکی از آن است که سه دسته «عوامل محیطی »، «عوامل انسانی (شخصی)» و «سایر عوامل» بر آسایش حرارتی انسان تاثیرگذار است. که هر کدام زیر مولفه های خاص خود را دارند، اما اسایش حرارتی در فضا را دو سطح می توان دسته بندی نمود، سطح اول که مربوط به اسایش محیطی در معماری است معطوف به فضاهای داخلی ساختمان ها و سطح دوم که مربوط به اسایش محیطی در بافت شهری است معطوف به فضاهای باز و نیمه باز بین ساختمان ها است، که ازاین دو سطح، قابلیت بررسی و کنترل اسایش حرارتی در معماری (فضاهای داخلی ساختمان ها)، به دلیل قابل کنترل بودن متغیرهای تاثیرگذار، بیش از قابلیت بررسی و کنترل اسایش محیطی در فضاهای باز بافت شهری است، هرچند که این موضوع ضرورت توجه ویژه به هر دو سطح را نمی کاهد.

آسایش حرارتی، فضاهای داخلی معماری، فضاهای باز، بافت شهری.