بهروز فروغی پردنجانی - کارشناسی ارشد، روان شناسی، دانشگاه شهید بهشتی
علی اکبر شریفی - استادیار، گروه روان شناسی، دانشگاه پیام نور

هدف از پژوهش حاضر تبیین ارتباط خود ناهمخوانی و تاب آوری تحصیلی با اهمال کاری تحصیلی در دانشجویان بود. روش تحقیق، توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل همه دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی شهرکرد بود که به روش نمونه گیری، خوشه ای ۲۴۲ دانشجو از میان آن ها انتخاب شد. برای گردآوری داده ها از پرسش نامه خود ناهمخوانی هیگینز (۱۹۸۷)، پرسش نامه تاب آوری تحصیلی ساموئلز (۲۰۰۴) و پرسش نامه اهمال کاری تحصیلی سواری (۱۳۹۰) استفاده شد. برای تحلیل داده ها از روش ضریب همبستگی و رگرسیون چندگانه به شیوه گام به گام استفاده گردید. نتایج حاکی از همبستگی مثبت و معنادار خود ناهمخوانی واقعی-بایدی (r=۰.۳۶) و واقعی-ایده آل (r=۰.۳۹) با اهمال کاری تحصیلی و نداشتن همبستگی معنادار تاب آوری تحصیلی با اهمال کاری تحصیلی بود. افزون بر این، تحلیل رگرسیون گام به گام نشان داد که از میان متغیرهای پیش بین، فاصله خود واقعی-ایده آل توانست بیش از ۱۵ درصد از واریانس اهمال کاری تحصیلی را پیش بینی کند. افراد خود ناهمخوان احتمال اهمال کاری بیشتری دارند. همچنین، فاصله بین خود واقعی و خود ایده آل قویترین پیش بینی کننده اهمال کاری است؛ بنابراین دانشجویانی که بین خود واقعی و ایده آل شان اختلاف زیادی تجربه می کنند، بیشتر از افرادی که بین خود واقعی و خود بایدی شان تفاوت تجربه می کنند، اهمال کاری می کنند.

اهمال کاری تحصیلی, خود ناهمخوانی, تاب آوری تحصیلی