اثر تزریق داروی SCH۲۳۳۹۰ و بروموکریپتین به داخل هیپوتالاموس بر ترشح حجم شیره و اسیدیته معده در موش صحرایی
عنوان مقاله: اثر تزریق داروی SCH۲۳۳۹۰ و بروموکریپتین به داخل هیپوتالاموس بر ترشح حجم شیره و اسیدیته معده در موش صحرایی
شناسه ملی مقاله: JR_EAB-4-2_002
منتشر شده در در سال 1394
شناسه ملی مقاله: JR_EAB-4-2_002
منتشر شده در در سال 1394
مشخصات نویسندگان مقاله:
محمد توشیح - کارشناس ارشد فیزیولوژی انسانی، مرکز تحقیقات الکتروفیزیولوژی، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران
فاطمه شهبازی - عضو هیات علمی و مدیر گروه زیست شناسی دانشگاه پیام نور استان البرز واحد کرج
مهسا قجرزاده - پزشک عمومی، دانشجوی دکترا اپیدمیولوژی، مرکز تحقیقات ضایعات مغزی- نخاعی، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران
نیره واحدی مزدآبادی - دانشجوی کارشناسی ارشد علوم تغذیه، مرکز تحقیقات طب و داروسازی سنتی، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران
خلاصه مقاله:
محمد توشیح - کارشناس ارشد فیزیولوژی انسانی، مرکز تحقیقات الکتروفیزیولوژی، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران
فاطمه شهبازی - عضو هیات علمی و مدیر گروه زیست شناسی دانشگاه پیام نور استان البرز واحد کرج
مهسا قجرزاده - پزشک عمومی، دانشجوی دکترا اپیدمیولوژی، مرکز تحقیقات ضایعات مغزی- نخاعی، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران
نیره واحدی مزدآبادی - دانشجوی کارشناسی ارشد علوم تغذیه، مرکز تحقیقات طب و داروسازی سنتی، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران
با تزریق سولپیراید (داروی آنتی سایکوز، آنتاگونیست اختصاصی گیرنده D۲ دوپامینی) به داخل مغز میزان ترشح شیره معده و اسیدیته معده افزایش یافت. در مطالعه حاضر، اثر داروی SCH۲۳۳۹۰ (آنتاگونیست اختصاصی گیرنده D۱ دوپامین) روی میزان ترشح شیره معده و اسیدیته آن بررسی گردید. ۷۰ سر موش صحرایی به ۷ گروه تقسیم شدند: دو گروه کنترل a و b، دو گروه شم a و b که حلال دارویی را دریافت میکردند، یک گروه SCH۲۳۳۹۰ (آنتاگونیست گیرنده D۱ دوپامینی) با دوز ۵/۷ میکروگرم، یک گروه بروموکریپتین (آگونیست گیرندههای D۱ و D۲ دوپامینی) با دوز ۲۵ میکروگرم و یک گروه مختلط که SCH۲۳۳۹۰ ۵/۷ میکروگرم را همراه با بروموکریپتین ۲۵ میکروگرم دریافت میکردند. حجم شیره معده با سرنگ ۲ سیسی مورد بررسی قرار گرفت و با کمک نرمافزار آماری SPSS گروهها با هم دیگر مقایسه شدند (تست Anova). یافتههای مطالعه نشان داد که SCH۲۳۳۹۰ (۵/۷ میکروگرم) توانست بهطور معنیدار حجم ترشح شیره معده را افزایش دهد و میزان اسیدیته معده را برحسب pH کاهش دهد. بروموکریپتین قادر نبود ترشح شیره معده و اسیدیته معده را بهطور معنیدار تحت تاثیر قرار دهد، اما همراه با SCH۲۳۳۹۰ به طور معنیداری توانست حجم ترشح شیره معده را افزایش و میزان اسیدیته معده را کاهش دهد. یافتههای پژوهش حاضر نشان میدهد که سیستم دوپامینی هسته VMN روی ترشح شیره معده و میزان pH آن تاثیر بسزایی دارد؛ به طوری که آگونیستهای دوپامین میزان آن را کاهش و آنتاگونیستهای دوپامین، میزان ترشح بزاق را افزایش میدهند.
کلمات کلیدی: SCH۲۳۳۹۰, بروموکریپتین, هسته شکمی میانی هیپوتالاموس, گیرنده دوپامینرژیک, اسیدیته معده
صفحه اختصاصی مقاله و دریافت فایل کامل: https://civilica.com/doc/1851748/