طاهر محبوبی - استادیار، گروه علوم تربیتی، دانشگاه پیام نور

این پژوهش به منظور اثربخشی آموزش مبتنی بر تلفن همراه در خودراهبری یادگیری، مهارت های حل مسئله و عملکرد تحصیلی دانشجویان دانشگاه پیام نور بوکان انجام شده است. روش پژوهش از نوع طر حهای تحقیق آزمایشی مداخله ای پیش آزمون – پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانشجویان ورودی سال تحصیلی ۹۸-۹۷، رشته علوم تربیتی دانشگاه پیام نور مرکز بوکان (۱۲۰ نفر) بود. بدین منظور ۶۰ نفر که براساس آزمون هوش ریون (بهره هوشی بین ۱۱۰-۹۰) همتاسازی شده بودند، به عنوان نمونه در دو گروه آزمایش (۳۰ نفر) و کنترل (۳۰ نفر) به شیوه نمونه گیری تصادفی ساده قرار داده شدند. سپس در دو گروه آموزش مبتنی بر تلفن همراه (آزمایش) و آموزش سنتی (کنترل) پیش آزمون مقیاس خودراهبری یادگیری فیشر و همکاران (۲۰۰۱)، مقیاس مهارت های حل مسئله هپنر و پترسون (۱۹۸۲) و مقیاس محقق ساخته آمار جهت سنجش عملکرد تحصیلی اجرا شد و سپس گروه آزمایشی هشت جلسه ۶۰ دقیقه ای به مدت ۴ هفته متوالی به وسیله تلفن همراه آموزش دیدند و گروه کنترل به وسیله تلفن همراه، آموزشی دریافت نکردند و پس از آن از همه آزمودنی های گروه آزمایش و کنترل پس آزمون به عمل آمد و نتایج مورد مقایسه قرار گرفت. دادههای به دست آمده با استفاده از آزمون کوواریانس به وسیله نرم افزار spss.۲۴ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج حاصل از تحلیل کوواریانس برای متغیرهای خودراهبری در یادگیری و مولفه های آن، مهارت های ادراک حل مسئله و مولفه های آن و عملکرد تحصیلی در سطح ۰۱/۰P < تفاوت معناداری را نشان داد. به طور کلی این پژوهش در هم سویی با نتایج پژوهش های مشابه حاکی از آن است که آموزش مبتنی بر تلفن همراه می تواند در افزایش خودراهبری در یادگیری، مهارت های ادراک حل مسئله و عملکرد تحصیلی دانشجویان نقش موثری داشته باشد.

تلفن همراه, خودراهبری یادگیری, مهارت های حل مسئله, عملکرد تحصیلی, دانشجویان دانشگاه پیام نور