مریم جعفری طادی - دانشجوی دکتری اقتصاد سلامت، دانشکده حقوق و اقتصاد، واحد خمینی شهر، دانشگاه آزاد اسلامی، خمینی شهر، اصفهان، ایران
مصطفی رجبی - استادیار گروه اقتصاد، دانشکده حقوق و اقتصاد، واحد خمینی شهر، دانشگاه آزاد اسلامی، خمینی شهر، اصفهان، ایران
بهار حافظی - استادیار گروه اقتصاد، دانشکده حقوق و اقتصاد، واحد خمینی شهر، دانشگاه آزاد اسلامی، خمینی شهر، اصفهان، ایران

سلامت به عنوان یک کالای ویژه و حق اساسی همه مردم همواره مورد توجه سیاست گذاران بوده است. فساد به عنوان یکی از شاخص های کیفیت نهادی می تواند موجب سوق دادن منابع جامعه به سمت گروه های خاص شده و باعث بروز کمبود منابع در زمینه هایی مانند سلامت شود. لذا پدیده فساد می تواند یکی از موانع دستیابی به اهداف سلامت در هر جامعه ای باشد. هدف این مقاله بررسی تاثیر دو شاخص متفاوت فساد بر امید به زندگی، در ۱۰ کشور آسیایی منتخب در حال توسعه، برای دوره ۱۹۹۶ تا ۲۰۱۵ می باشد. بدین منظور از روش اقتصاد سنجی میانگین گروهی تلفیقی (PMG) استفاده شد. نتایج برآورد نشان داد که در هر دو الگو، کاهش فساد، بر امید به زندگی تاثیر مثبت و معنی داری در بلند مدت داشته اند. اما در کوتاه مدت، تنها شاخص کنترل فساد معرفی شده توسط بانک جهانی بر امید به زندگی تاثیر معنادار و منفی داشته است. به عبارتی فساد در کوتاه مدت توانسته از طریق دور زدن موانع قانونی موجود در بخش سلامت بر سلامت تاثیر مثبت بگذارد. اما در بلندمدت تاثیرات منفی فساد بیشتر بوده و بنابراین فساد در بلندمدت تاثیر منفی بر سلامت داشته است. [۱]  شایان ذکر است داده های مخارج عمومی سلامت به تولید ناخالص داخلی توسط بانک جهانی تا سال ۲۰۱۵ ارائه شده است.

فساد, سلامت, امید به زندگی, روش میانگین جمعی گروهی