فرامرز مودی - دانشیار، دانشکده مهندسی عمران و محیطزیست، دانشگاه صنعتی امیرکبیر، تهران، ایران
امیر رمضانی - دانشجوی کارشناسی ارشد، دانشکده مهندسی عمران و محیطزیست، دانشگاه صنعتی امیرکبیر، تهران،ایران
مهدی میرابریشمی - دانشجوی کارشناسی ارشد، دانشکده مهندسی عمران و محیطزیست، دانشگاه صنعتی امیرکبیر، تهران،ایران
فرناز بهمن زاده - دکتری، دانشکده مهندسی عمران و محیطزیست، دانشگاه صنعتی امیرکبیر، تهران، ایران
آرش ذوالفقارنسب - دکتری، دانشکده مهندسی عمران و محیطزیست، دانشگاه صنعتی امیرکبیر، تهران، ایران
علی اکبر رمضانیانپور - استاد، دانشکده مهندسی عمران و محیطزیست، دانشگاه صنعتی امیرکبیر، تهران، ایران

امروزه، با توجه به افزایش روزافزون دغدغه های زیست محیطی ، اهمیت استفاده از مصالحی که مشکلات زیست محیطی را به طرز قابل توجهی کاهش می دهند، پررنگ تر شدهاست . از طرفی با توجه به کاربرد بسیار گسترده سیمان پرتلند به ویژه در صنعت تولید بتن ، سعی بر آن است که با استفاده از جایگزین مناسب از آسیب هایی که این نوع سیمان به محیط زیست می زند، جلوگیری شود. سیمانهای ژئوپلیمری، مواد آلومینوسیلیکاتی هستند که ضمن تولید گاز کربن دی اکسید کمتر، به انرژی کمتری جهت تولید نیاز دارند. بنابراین ، در صورت داشتن خواص مکانیکی و دوامی مطلوب، استفاده از آنها گامی بزرگ در راستای ساخت و ساز پایدار و همگام با محیط زیست به شمار می رود. در این بین نیاز است که مقایسه اثرات مواد فعالساز مختلف و بررسی اثر استفاده از مصالح پایه متفاوت بر خواص نهایی مواد ژئوپلیمری ساخته شده، به ویژه بر دوام این مواد در برابر کربناسیون که در شهرهای مختلف دنیا خسارات زیادی به بار آورده است ، تحت ارزیابی دقیق تری قرار گیرد. در این پژوهش ، ۶ طرح خمیر ژئوپلیمری با استفاده از سرباره به عنوان ماده پایه ، سه ماده فعالساز (سدیم هیدروکسید، سدیم کربنات، آب شیشه ) و دو میزان جایگزینی رس کلسینه به جای سرباره (۰ و ۱۰ درصد) ساخته شدهاند. با توجه به آزمایشات انجام شده بر روی خمیرهای ساخته شده، مشاهده شد که اضافه کردن رس کلسینه شده به جای سرباره باعث افزایش عمق کربناسیون شده و همچنین بصورت کلی طرحهایی که با آب شیشه ساخته شدهاند دوام بهتری در برابر نفوذ کربناسیون داشته اند.

خمیر ژئوپلیمری، عمق کربناسیون، ماده فعال ساز، رس کلسینه