مریم عابدینی - دانشجوی دکتری روانشناسی عمومی، واحد رشت، دانشگاه آزاد اسلامی، رشت، ایران
بهمن اکبری - استاد گروه روان شناسی، واحد رشت، دانشگاه آزاد اسلامی، رشت، ایران
عباس صادقی - دانشیار، گروه مشاوره، دانشگاه گیلان، رشت، ایران
سامره اسدی مجره - استادیار گروه روان شناسی، واحد رشت، دانشگاه آزاد اسلامی، رشت، ایران

بیماری سرطان بر جنبه­های مختلف کیفیت زندگی بیمار از جمله وضعیت روحی، روانی، اجتماعی و اقتصادی تاثیر دارد. هدف این پژوهش ارزیابی مدل تاثیر خودمهارگری بر بهزیستی هیجانی با میانجی­گری شفقت خود و تنظیم هیجان در بیماران سرطانی بود. روش اجرای این پژوهش توصیفی و طرح پژوهش همبستگی از نوع مدل­یابی معادلات ساختاری است. جامعه پژوهش شامل تمامی بیماران سرطانی در سال ۱۳۹۹می باشد. نمونه پژوهش شامل ۲۰۰ نفر(زن و مرد) از بیماران سرطانی در بیمارستان­ امام حسین(ع) شهر تهران بود که به شکل نمونه­گیری هدفمند انتخاب شدند. برای جمع­آوری داده از مقیاس خودمهارگریet al, ۲۰۰۴)  (Tangney,، فرم کوتاه مقیاس شفقت خود (Raes et al, ۲۰۱۱)، پرسشنامه تنظیم هیجان Gross & John, ۲۰۰۳)) و مقیاس بهزیستی ذهنی (Keyes,  & Magyar-Moe, ۲۰۰۳)استفاده گردید. تحلیل داده ها با استفاده از نرم­افزارهای SPSS۲۶ و AMOS۲۴ صورت گرفت. جهت تحلیل روابط واسطه­ای نیز از روش بوت استرپ در برنامه MACRO پریچر و هایز (۲۰۰۸) استفاده شد. نتایج نشان داد خودمهارگری بر بهزیستی هیجانی اثر مستقیم و معنی­دار دارد(p<۰/۰۰۸). همچنین، اثر مستقیم خودمهارگری بر شفقت خود معنادار بود(p<۰/۰۰۱)، اما اثر مستقیم خودمهارگری بر تنظیم هیجان معنادار نبود(p>۰/۰۵). اثرغیرمستقیم خودمهارگری بر بهزیستی هیجانی به واسطه شفقت خود معنی دار بود(p<۰/۰۰۱)، اما اثرغیرمستقیم خودمهارگری بر بهزیستی هیجانی به واسطه تنظیم هیجان معنی­دار نبود(p>۰/۰۵). نتایج پژوهش برای متخصصان و روانشناسان حوزه سلامت تلویحات کاربردی داشته و می­توان نتیجه گرفت که خودمهارگری به واسطه شفقت خود بر بهزیستی هیجانی بیماران سرطانی اثر دارد.

خودمهارگری, بهزیستی هیجانی, شفقت خود, تنظیم هیجان, سرطان