Afsoun Nodehi-Moghadam - University of Social Welfare & Rehabilitation Sciences, Tehran, Iran.
Zahra Rouhbakhsh
Ismaiel Ebrahimi - Tehran University of Medical Sciences,Rehabilitation Faculty, Iran
Mahyar Salavati - University of Social Welfare & Rehabilitation Sciences, Tehran, Iran
Davoud Jafari
Zahra Mohammadi - University of Social Welfare & Rehabilitation Sciences, Tehran, Iran

هدف: تغییرات خفیف در عملکرد و هماهنگی عضلات کتف و گلنوهومرال می تواند منتهی به اختلال مفصل شانه گردد. سندرم گیرافتادگی به عنوان شایعترین علت درد شانه گزارش شده است. هدف از این مطالعه بررسی استقامت عضلات مجموعه شانه دربیماران مبتلا به سندرم گیرافتادگی بوده است.  روش بررسی: با استفاده از نمونه گیری غیراحتمالی ساده ۱۵ بیمار مبتلا به سندرم گیرافتادگی شانه با میانگین سنی ۴۵٫۳۰ سال و ۱۵ فرد سالم (سن ۴۵/۸۰ سال) طی یک مطالعه موردی-شاهدی مورد مقایسه قرار گرفتند. استقامت عضلات گلنوهومرال و اسکاپولوتوراسیک با استفاده از یک دینامومتر دستی مورد بررسی قرار گرفت. از آنالیز آماری تی مستقل برای مقایسه گروهها استفاده گردید. یافته ها: در مقایسه با افراد سالم بیماران مبتلا به سندرم گیرافتادگی دارای استقامت کمتری در عضلات مسئول حرکات چرخش به خارج(۰/۰۲=P)، اسکاپشن (۰/۰۰۱>P) و عضلات چرخاننده کتف به بالا بودند(۰/۰۵=P). در بیماران مبتلا به سندرم گیرافتادگی نسبت استقامت عضلات چرخاننده به خارج به استقامت عضلات چرخاننده به داخل به طور معناداری کمتر از گروه کنترل بود(۰/۰۰۱> P). نتیجه گیری: نتایج این مطالعه کاهش استقامت عضلات روتیتور کاف و چرخاننده های به سمت بالای کتف را در بیماران مبتلا به سندرم گیرافتادگی نشان می دهد. بنابراین استقامت عضلانی باید در برنامه ارزیابی و درمان فیزیوتراپی این بیماران در نظر گرفته شود.

Impingement syndrome, Shoulder girdle muscles, Muscle endurance, Muscle imbalance, سندرم گیرافتادگی, عضلات کمربند شانه ای, استقامت عضلانی, عدم تعادل عضلانی