Molouk Eyvazi - University of Welfare & Rehabilitation Siences, Tehran, Iran.
Ebrahim Mousavi
Heydar Shahriari
Mehdi Rahgozar
Reza Vahhab-Kashani

هدف: این تحقیق با هدف مقایسه تاثیر ارتز بی حرکت کننده و گچ گیری بر راستای مفصل کف پایی - انگشتی در بیماران هالوکس والگوس پس از عمل جراحی صورت گرفت. روش بررسی: در این مطالعه شبه تجربی و مداخله ای ۲۴ بیمار هالوکس والگوس واجد شرایط (سن ۱۹ تا ۵۰ سال، زاویه هالوکس والگوس حداکثر ۲۵ درجه، زاویه بین استخوان های کف پایی اول و دوم ۱۱ تا ۱۳ درجه، عدم تغییرات دژنراتیو در مفصل و عدم وجود بیماری های سیستمیک)، از بین مراجعه کنندگان به درمانگاه ارتوپدی بیمارستان میلاد تهران به طور ساده و در دسترس انتخاب و براساس بلوک های تصادفی تبدیل شده، در دو گروه اسپلینت و گچ گیری قرار گرفتند. در گروه اسپلینت، قبل از عمل جراحی از پای بیمار قالب گرفته شد و بلافاصله بعد از عمل، اسپلینت بر روی پای بیمار بسته شد. در گروه گچ گیری پای بیمار تا حدود ۵ سانتی متر بالای مچ توسط پزشک متخصص گچ گیری شد. از کل بیماران بلافاصله و ۶ هفته بعد از عمل رادیوگرافی به عمل آمد و زاویه هالوکس والگوس آنها مقایسه گردید. برای تحلیل داده ها از آزمون های آماری مجذور خی، تی مستقل، تی زوجی، تحلیل واریانس یکطرفه و تحلیل کوواریانس استفاده شد. یافته ها: هیچ گونه تفاوتی در اختلاف میانگین های زاویه هالوکس والگوس بلافاصله بعد از عمل و ۶ هفته بعد از عمل دو گروه وجود نداشت و دو گروه از این نظر اختلاف معناداری نداشتند(۱/۰۰=P). مقایسه میانگین زاویه هالوکس والگوس بلافاصله و ۶ هفته بعد از عمل جراحی در هر یک از گروه ها به تفکیک نیز اختلاف معناداری نداشت (۱/۰۰=P). نتیجه گیری: تاثیر گچ گیری و اسپلینت در حفظ زاویه هالوکس والگوس بعد از عمل جراحی اصلاح این دفورمیتی یکسان بوده و لذا می توان از هر دو روش به عنوان مراقبت های محافظتی به قصد حفظ موقعیت اصلاح شده به فراخور وضعیت بیمار استفاده نمود.

Hallux Valgus, Postoperative immobilization orthosis, Splint, هالوکس والگوس, ارتز بی حرکت کننده, اسپلینت, مفصل کف پایی-انگشتی