زهرا افضلی گروه - دکتری جغرافیا و برنامه ریزی شهری، گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه زنجان

بخش مسکن را می توان یکی از مهم ترین بخش های توسعه در یک جامعه دانست، این بخش با ابعاد وسیع اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی، زیست محیطی و کالبدی خود اثرات گسترده ای را در ارئه ویژگی ها، سیمای جامعه به مفهوم عام دارد. از یک سو، اهمیت اقتصادی و اجتماعی مسکن، این بخش را در کانون توجه قرار داده است و از سوی دیگر به دلیل اشتغال زایی این بخش و ارتباط با بسیاری از بخش های دیگر اقتصادی، به عنوان ابزاری مناسب در جهت تحقق سیاست های اقتصادی تلقی می شود، بنابراین تبیین ابعاد کیفیت مسکن در شناخت بیشتر کم و کیف مسکن نقش بسزایی دارد. یکی از راههای شناخت وضعیت موجود رتبه بندی است که میزان برخورداری و یا عدم برخورداری در زمینه های مختلف را با اولویتی خاص بیان می کند و می تواند به عنوان راهنمایی مناسب برای تخصیص منابع در برنامه ریزی های آتی مورد توجه قرار گیرد. هدف از انجام این تحقیق سنجش فضایی- مکانی کیفیت مسکن در شهرستان های استان کرمان می باشد. روش تحقیق حاضر توصیفی– تحلیلی است. برای تبیین کیفیت مسکن در ۲۳ شهرستان، استان کرمان از مجموعه داده های مرکز آمار استفاده شد. در نهایت برای تعیین رتبه کیفیت مسکن شهرستان ها از متد آنتروپی و تکنیک تصمیم گیری چند معیاره کوپراس استفاده شده است. بر اساس نتایج حاصل از رتبه بندی شهرستان های کرمان، رفسنجان، بافت و شهربابک، راور و جیرفت در رتبه ۱ تا ۵ از منظر شاخص های کیفیت مسکن قرار دارند. و در این میان شهرستان های رودبار، رابر و ارزوئیه، بم، نرماشیر و زرند در بدترین شرایط از منظر شاخص های کیفیت مسکن قرار دارند.

مکانی- فضایی، کیفیت مسکن، شاخص، کوپراس، استان کرمان