محمد اسماعیل میرزانژاد - گروه عمران، دانشگاه آزاد اسلامی واحد اسلامشهر

در سرتاسر جهان، کشورها به طور فزاینده ای در حال شهری شدن هستند. مطابق با گزارش سازمان ملل، بیش از ۵۴ درصد جمعیت جهان در مناطق شهری زندگی می کنند که این رقم، مطابق با پیش بینی های صورت گرفته در سال ۲۰۵۰ میلادی به ۶۶ درصد افزایش خواهد یافت. رشد جمعیت شهری جهان از یک طرف و نارسایی مدیریت شهری در پاسخگویی نیاز شهروندان از سوی دیگر، کاهش عدالت شهری را در پی داشته است. و زمینه ساز نابرابری اجتماعی شهروندان در برخورداری از خدمات شده است.. در واقع جمعیت شهرها افزایش یافته است ولی خدماتی که پاسخگوی نیازهای مختلف آن ها باشد برنامه ریزی کاربری اراضی و ساماندهی فعالیت های شهری در فضا، محور و بستر اصلی برنامه ریزی شهری محسوب می شود، بنا بر این برنامه ریزی کاربری اراضی، نه تنها نقش اساسی در کیفیت و کار طرح های شهری خواهد داشت، بلکه اساس نظام توزیع فعالیت ها، خدمات و سهم سرانه ها را نیز تعیین می کند. کیفیت محیط زیست را می توان کیفیت زندگی تلقی نمود و از عوامل مهم توسعه پایدار می باشد. در این راستا حکومت های محلی تاثیر بسیاری بر چگونگی توسعه روابط محیط زیست شهری دارند. به طور کلی، اعتقاد به بهبود محیط یکی از سرچشمه های ایده برنامهریزی شهری و شاید مهمترین ایدئولوژی ثایت و استوار آن است. رشد و تحول سریع شهرها در قرن اخیر، و به خصوص در چند دهه اخیر، باعث رواج طرحهای شهری برای موزون ساختن توسعههای شهری شد و کشورهای صنعتی و پیشرفته به عنوان اولین کشورها اقدام به طرح ریزی برای شهرهای خود نمودند. در ایران نیز رشد و توسعه شهری هر چند با تاخیر شروع شد، اما در عمل دربرگیرنده همان مشکلاتی است که شهرهای غربی با آن روبرو بودند.

شهرداری، برنامه ریزی، ساماندهی مکانی – فضایی، کاربری اراضی شهری