روح الله نبی عبدالیوسفی
سید محمود سید صادقی
مریم پرهیزکاری - استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی، واحد بوشهر، دانشگاه آزاد اسلامی، بوشهر، ایران

عصر مشروطه، سرآغاز ورود بسیاری از اندیشه های نو در حوزه شعر و نثر فارسی است. اندیشه هایی که از این دوره، وارد شعر فارسی شده اند، اگرچه بعضا در سابقه ادبیات به نوعی یافت می شوند؛ اما در ادبیات مشروطه و پس از آن شکل خاص خود را دارند. یکی از مهم ترین این اندیشه ها، اندیشه وطن یا شعر وطنی است که به طور خاص در بحبوحه دوران مشروطه و سال های پس از آن به طور چشمگیری، فضای شعر ایران را در برگرفت و اکثر شاعران این دوره، سروده های وطنی و استفاده از این مفهوم را سرلوحه اندیشه خود قرار دادند. در پژوهش حاضر که به صورت کتابخانه ای و به روش توصیفی تحلیلی است. نمودهایی از وطن دوستی دو شاعر معاصر، اخوان ثالث و نادر نادرپور مورد بررسی قرار گرفته است. اخوان بیشتر از زادگاه و زادبوم خود با عنوان وطن یادکرده و به صراحت، از هویت ملی و داشته های مادی و معنوی سرزمین اجدادی اش دفاع می کند و اعتراض خود را بر ضد ظلم و بیدادی که بیگانگان در حق مردم او و آب و خاکش روا داشته اند، اعلام می دارد. نادرپور نیز همانند برخی از شاعران شوونیست، تحت تاثیر اندیشه های باستان گرایانه متعصبانه، در برابر تعلقات و اعتقادات دینی روزگار خود ، جبهه گیری سرسختانه ای نشان می دهد.

اخوان ثالث، نادر نادرپور، شونیزم، وطن پرستی، ظلم ستیزی