سارا معصوم زاده - دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه تبریز
مهدی شیرافکن - عضو هیئت علمی دانشگاه دریانوردی و علوم دریایی چابهار
مرتضی سیاره - مربی دانشگاه دریانوردی و علوم دریایی چابهار

این مقاله به بررسی همگرایی بهره وری استان های ایران در دو سال ۱۳۸۶ و ۱۳۸۹ می­پردازد. به این منظور از روش های همگرایی مطلق، شرطی بتا و اقتصاد سنجی فضایی (SDM) (ضرورت لحاظ اثر همسایگی در بررسی) استفاده شده است. نتایج نشان می دهد همگرایی بتای مطلق وجود داشته و ضریب آن برابر ۱۲/۰ می باشد. همگرایی مشروط نیز حاکی از وجود همگرایی در بهره وری است. این ضریب برابر ۲۴/۰ بوده و هر دو ضریب همگرایی در سطح ۱ درصد به لحاظ آماری معنادار است. متغیرهای کنترل در همگرایی شرطی شامل تنوع صنعتی و سطح تحصیلات با اثر منفی و نیز یک نواختی صنعتی و دسترسی به زیرساخت جاده ای بین استانی با اثر مثبت بر همگرایی ارزش افزوده بخش صنعت می باشد. بر اساس نتایج، پیشنهاد می شود سیاست گذاران و برنامه ریزان اقتصادی توجه بیشتری به یک نواختی صنعتی بر اساس پتانسیل های هر منطقه داشته باشند.

طبقه بندیJEL : R۱۱, R۳۰, R۳۸. واژگان کلیدی: همگرایی بهره وری، صنعتی، زیرساخت جاده ای، ایران، اقتصادسنجی فضایی