Seyed Mohsen Tabatabaei Manesh - University of Isfahan
Nargess Shirdashtzadeh - University of Isfahan
Saeideh Ranjbar - University of Isfahan

سنگ های آذرین بررسی شده در دامنه جنوب باختری کوه خونی و در بخش شمالی توده آذرین درونی کال کافی (شمال خاوری انارک) رخنمون دارند. این سنگ ها بافت پورفیری نشان می دهند و ترکیب آنها نزدیک به مونزودیوریت است. کلینوپیروکسن (دیوپسید)، آمفیبول (منیزیوهستینگزیت-هستینگزیت منیزیم دار)، فلدسپار (اورتوکلاز در حاشیه و آندزین در مرکز بلور) از فنوکریست های اصلی سازنده این سنگ ها به شمار می روند. بیوتیت اولیه، آپاتیت، اسفن و کانی کدر از کانی های فرعی و بیوتیت ثانویه، کلسیت، اپیدوت، ترمولیت- اکتینولیت و کلریت از کانی های ثانویه هستند. برپایه بررسی های انجام شده، بافت آنتی راپاکیوی از شواهد سنگ نگاری است که نشان دهنده وقوع آلایش ماگمایی در مذاب سازنده این سنگ هاست. کاربرد روش های دمافشارسنجی گوناگون برای کلینوپیروکسن و آمفیبول سنگ های آذرین درونی خونی نشان دهنده دمای تبلور نزدیک به ۱۱۵۰ درجه سانتیگراد برای کلینوپیروکسن و بازه فشاری برابربا ۷-۸ کیلوبار و بازه دمایی نزدیک به ۹۰۰ تا ۹۵۰ درجه سانتیگراد برای آمفیبول است. برپایه نتایج دما- فشارسنجی فنوکریست های کلینوپیروکسن و آمفیبول و نیز شیمی آنها، مذاب سازنده این سنگ ها در پی ذوب پوسته قاره ای در منطقه انارک و به دنبال ماگماتیسم مرتبط با وقایع فرورانش نئوتتیس به زیر صفحه ایران مرکزی در ائوسن پدید آمده است.

petrology, geothermobarometry, Khuni intrusive rocks, Anarak, Isfahan, سنگ نگاری, زمین دمافشارسنجی, سنگ های آذرین درونی خونی, انارک, اصفهان